سال سیلاب

سال سیلاب ( انگلیسی: The Year of the Flood ) ( ۲۰۰۹ ) به قلم مارگارت اتوود، دنیا را پس از عالم گیری بیماری را در وضعی که نسل انسان رو به انقراض می باشد تصویر می کند. بیش تر مردم ۲۵ سال قبل در شیوع گونه ای طاعون ویروسی که از هوا منتقل می شد و چون آتشی ویران گر به جان شهرها افتاد از میان رفته اند. نویسنده در این اثر خود به انزوای شدید معدود جان به در بردگان در چنین دنیایی می پردازد.
توبی، زن باغبان، هر روز از بام آسپایی متروک در جستجوی انسانی دیگر افق را با نگاه می جوید: "حتماً کس دیگری هم هست که نجات پیدا کرده باشد… نمی شود که او تنها موجود روی کره خاکی باشد. حتماً آدم های دیگری هم هستند، اما دشمنند یا دوست؟ اگر به کسی بربخورد، چطور این را از او می پرسید؟" زن، رقصنده بندباز و «یکی از پاک ترین دختران هرزه شهر» زنده مانده است. او را برای جلوگیری از انتقال بیماری به دیگران از راه رابطه جسمانی قرنطینه کرده بودند. دختر رقصنده مدام نامش را می نویسد: «وقتی مدت زیادی تنها می مانید، فراموش می کنید که کی هستید. »
نویسنده به گذشته بازمی گردد و به دقت شرح می دهد چگونه مهندسان زیست فناوری با حمایت مالی شرکت های حاکم بر بازار، تعادل طبیعت و انسان را برهم زدند و چگونه کنش گرانی مانند توبی با آن مبارزه کردند. نویسنده با هشیاری همیشگی اش دربارهٔ زیان های علم، اثرش را بر پیش فرض هایی بس موجه و باورپذیر بنا می کند و بدین سان رمان سال سیلاب به طرزی هولناک پیش گویانه از کار درمی آید.