همیشه بیک ساق موزه درون
یکی خنجری داشتی آبگون.
فردوسی.
حلقوم جوالقی چو ساق موزه ست و آن معده کافرش چوخم غوزه ست.
عسجدی.
بوالقاسم دست به ساق موزه فروکرد و نامه ای برآورد. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 369 ). چاوشان و مقرعه زنان تازیانه بر ساق موزه زدند. ( سمک عیار ج 1 ص 39 ).