ساعت رسمی ایران

ایرج حسابی از قول پدرش محمود حسابی می نویسد: «یکی از مشکلات آمدن هواپیما به ایران، نداشتن ساعت در ایران بود. ساعت ها در ایران غروب کوک بود، و هر شهری یک ساعتی داشت، و ما فاقد وقت بین المللی بودیم. با دانشجویان، یک گروه تشکیل دادیم. محاسبهٔ طول و عرض جغرافیایی را آغاز کردیم، و سپس با انگلستان مکاتبه کردیم. گرینویچ بین المللی هم، به ما جواب داد و با ۳٫۵ ساعت اختلاف، ساعت ایران تعیین شد. »
به نظر می رسد که یکسان شدن وقت رسمی کل ایران با ۳٫۵ ساعت فاصله با گرینویچ، در تاریخ ۲۲ خرداد ۱۳۱۴ و بنا به مصوبهٔ هیئت وزیران صورت گرفته است. در بخشنامه ای به تاریخ فوق، از طرف وزیر عدلیه، احمد متین دفتری می نویسد: «برحسب تصویب هیئت محترم دولت مقرر است که من بعد در کلیهٔ ولایات داخلهٔ ایران دوائر دولتی و رسمی ساعت خود را مطابق ساعت طهران ( سه ساعت و نیم قبل از ساعت گرینویچ ) قرار بدهند». چهار روز بعد، روزنامهٔ اطلاعات به نقل از آژانس پارس می نویسد: «طبق تصویب هیئت محترم وزراء عظام ساعت رسمی واحد در کلیه نقاط مملکت شاهنشاهی باید برقرار باشد این ساعت در تمام روابط عمومی مملکت بکار می رود و در هر شهر یا قصبه که دفتر تلگراف باشد همهٔ ادارات و مؤسسات ساعت خودشان را باید با ساعت تلگرافخانه مطابق نگاهدارند تا همیشه ساعت شهرها با ساعت تهران یکسان باشد. بدیهی است که تطبیق این ساعت که ساعت رسمی مملکت است مانع این نیست که هر شهری ساعت محلی خود را نیز بتناسب افق آن شهر معین نموده و در احتیاجات خصوصی خود بکار برند بنابر این از طرف وزارت پست و تلگراف و تلفن به کلیه مراکز تلگرافی ایالات و ولایات دستور لازم صادر گردیده که همه روزه ساعت صحیح را از تلگرافخانه تهران گرفته و به نقاط تابعه بدهند و ضمناً به بلدیه حوزه ادارات مربوط نیز اطلاع بدهند که ساعت خود را از روی ساعت تلگرافخانه تنظیم نمایند». فردای آن روز، همان روزنامه تحت عنوان «تغییر ساعات مختلف در ولایات بساعت واحد» می نویسد «از ولایات خبر می دهند که برطبق تصویب نامه هیئت وزراء ساعت واحد در ادارات کشوری و لشکری برقرار و متحدالشکل شدن ساعت واحد هم فوق العاده جالب توجه گردیده است».