ساعت ابی

ساعت آبی (ایندیاناپولیس). ساعت آبی ( انگلیسی: Water clock ) که به عنوان ساعت آبی غول پیکر نیز شناخته می شود، در مجموعه دایمی موزه کودکان در ایندیاناپولیس واقع در ایالت ایندیانا، ایالات متحده آمریکا قرار دارد. این تالار در دهلیز بزرگ قرار دارد و در مجاورت پلکان بزرگ قرار دارد که به طبقه دوم منتهی می شود. آن توسط دانشمند فرانسوی و برنارد گیتون در سال ۱۹۸۸ ایجاد شد، همان سالی که موزه آن را به دست آورد. این ساعت آبی یک وسیله هنری ۲۶٫۵ فوتی ( ۸٫۱ میلیون متر ) و بزرگ ترین ساعت آبی در آمریکای شمالی است.
این ساعت آبی که توسط شیمیدان فرانسوی و برنارد گیتون ساخته شده است اندازه ای تقریباً ۳۰ فوت ( ۹٫۱ متر ) است و از بیش از ۴۰ قطعه شیشه ای و ۱۰۰ قطعه فلزی ساخته شده است. چراغ های روی ساعت آبی، سبز روشن هستند و آب به رنگ آبی رنگی است. ساعت ساخته شده از شیشه، فولاد و ۷۰ گالن ( ۲۶۰ لیتر ) محلول آب دیونیزه ( آب دیونیزه ) ، متیل الکل و رنگ رنگ آمیزی است. این دستگاه در فرانسه مونتاژ شد تا مطمئن شود که کار می کند و سپس به ایندیاناپولیس بازمی گردد. این بار بیش از دو هفته در موزه کودکان گرد هم آمده بود.
عملاً، این ساعت آبی متشکل از چهار زیر سیستم می باشد: یک نوسان ساز فرکانس ( آونگ ) ، یک تقسیم کننده فرکانس، یک شمارنده فرکانس ( دیسک نرم ) و یک شمارنده دور ( ساعت ) . آب از پمپ در زیرزمین، درست زیر ساعت، از طریق لوله که از وسط ساعت به مخزن بالا می رود، پمپ می شود. سپس آب چکه می کند و روی یک قاشق بزرگ در بالای آن چکه می کند، که به رنگ سبز و نوسان دار متصل است.
این ساعت آبی دو پمپ در زیرزمین دارد - کسی که ساعت کار را نگه می دارد، و یک پشتیبان در صورتی که برای اولین بار با شکستن مواجه شود. ۷۰ گالن ( ۲۶۰ لیتر ) سیال در ساعت آب خالص نیست. این آب از آب دیونیزه تهیه شد ( برای نگه داشتن آن به طور الکتریکی رسانای الکتریکی ) ، رنگ کردن ( برای به کار انداختن آب آسان تر ) و متیل الکل ( برای جلوگیری از رشد باکتری در ساعت ) . رنگ آب را می توان با توقف ساعت، تخلیه آب و تعویض آن با آب جدید تغییر داد.
ساعت آبی توسط برنارد گیتون، شیمیدان فرانسوی و هنرمندی که آن دو مطالعه را با ایجاد ساعت های آبی، ماشین حساب آب، فواره ها و چیزهای دیگر از هنر و علوم ترکیب می کند، ایجاد شد. برنارد شروع به ساختن چیزهایی از علوم هنری در سال ۱۹۷۹، در سن ۴۳ سالگی کرد، زمانی که دنیای علوم تحقیقی را برای خلق هنر علمی ترک کرد.

ساعت آبی. اسبابی کهن برای اندازه گیریِ زمان، براساس جریان تدریجیِ آب. شکلی از آن که سرخ پوستانِ امریکایِ شمالی و برخی از مردمانِ افریقا به کار می برند عبارت بود از قایقی کوچک یا ظرفی شناور که آب از دورنِ حفره ای وارد آن می شد تا این که آن را غرق می کرد. شکل دیگرِ آن ظرفی پر از آب بود که آبِ آن از حفره ای بیرون می رفت و زمان را از روی خطوط درجه بندی شده، براساس سطح آب باقی ماندۀ درون ظرف، می خواندند. این نوع ساعت آبی را احتمالاً کَلدانیانِ بابِلِ باستان اختراع کردند. نمونه های مصریِ آن مربوط به قرن ۴پ م است. در درجه بندیِ نمونه هایِ ابتدایی این اسباب، این واقعیت را درنظر نمی گرفتند که فشار براثر خروجِ آب کاهش می یابد و جریانِ آن کُندتر می شود. رومی ها ساعتی آبی ابداع کردند که عبارت بود از استوانه ای که آب از مخزنی درون آن می چکید و یک شناور امکان خواندن مقیاسی از روی دیوارۀ استوانه را فراهم می کرد. از ساعت های آبی برای مقاصد بسیار، ازجمله برای تعیین زمانِ سخنرانیِ سخنوران، استفاده می شد. در اواخر قرن ۱۶، گالیله از ساعتی که مایعِ آن، به جایِ آب، جیوه بود برای زمان سنجِی آزمایشِ سقوطِ اجسام استفاده کرد.