سازهای بادی

سازهای بادی به سازهایی گفته می شود که دمیده شدن هوا در آن ها باعث تولید صدا گردد.
سازهای بادی از اولین آلات موسیقی بودند که به دست بشر ساخته شدند. انسان های قرون گذشته آموخته بودند که با دمیدن در مخروط، برگ، یا حتی شاخ حیوانات می توانند صدایی بلند و بوقی مانند تولید کنند. آن ها با استفاده از این دانش به ساختن آلات موسیقی کنونی پرداختند.
ریشهٔ سازهای بادی کنونی از همان سازهای بادی اولیه است که از نظر ساختمان و چگونگی تولید صدا به دو دستهٔ کلی تقسیم می شود:
• سازهای بادی چوبی ( ساکسوفون، فلوت ریکوردر، فلوت، ابوا، کلارینت، فاگوت )
• سازهای بادی برنجی ( هورن، ترومپت، ترومبون، توبا )
اصطلاح «چوبی» یا «برنجی» بدان معنا نسیت که آن ساز از چه جنسی ساخته شده، بلکه این طبقه بندی بر پایه چگونگی و نحوه تولید صدا در دهنی آن ها مربوط می شود؛ مثلاً فلوت جزءسازهای بادی چوبی محسوب می گردد، هرچند که بدنه آن از فلز است. یا فلوت ریکوردر که در گذشته بسیار رایج بود و از چوب ساخته می شد، امروز برای آموزش موسیقی به کودکان رواج دارد و از پلاستیک ساخته می شود ولی جزو سازهای بادی چوبی است. ساکسوفون نیز معمولاً از جنس برنج است اما جزو سازهای بادی چوبی است.
اکثر سازهای بادی، «انتقالی» هستند و صدای حاصله نسبت به نت نوشته شده زیرتر یا بم تر است. [ ۱]