چای اولین بار در سال ۱۳٠۲ ه.ق. بوسیله حاجی محمد حسین اصفهانی بایران آورده شد ولی کاشت آن پیشرفتی نکرد و از بین رفت . بار دیگر در سال ۱۳۱۷ ه.ق. محمد میرزا کاشف السلطنه (ه.م. ) چند صندوق تخم چای و ۴٠٠٠ اصله نهال با زحمات زیاد از [[کانگرا]] واقع در مرز شمالی هند به بمبئی و از آنجا ببندر بوشهر آورد و از راه شیراز بتهران و سپس بشمال ایران حمله کرد و در منطقه تنکابن و چهانه سر(لاهیجان )کاشت . از آن معمول گردید . و در نتیجه کاشت چای بتدریج توسعه یافت . محصول و میزان تولید چای تا سال ۱۳٠۹ه.ش. بسیار بطئ بود . در این سال سطح کشت فقط ۶٠٠ هکتار و محصول آن کمتر از ۳٠٠ تن بود . در سال ۱۳۱۲ه.ش. بدستور رضا شاه اولین کارخانه چای سازی در لاهیجان بنا گردید و بعدها کارخانه مادر نامیده شد(این کارخانه در سال ۱۳۳٠ توسط سازمان چای خراب و کارخانه دیگری بجای آن ساخته شد ) . در سال ۱۳۱۶ اولین شعبه خرید چای در شهسوار دایر گردید و تا سال ۱۳۲۸ وزارت دارایی بخرید چای مبادرت میکرد. در سال ۱۳۲۹ شرکتی در سازمان برنامه بنام شرکت سهامی چای سازمان برنامه تاسیس و بخرید چای مبادرت ورزید. از سال ۱۳۳۷ تا کنون سازمان چای که در آن موقع تاع وزارت گمرکات و انحصارات بود و اکنون تابع وزارت دارایی است با اجاره کارخانه های چای سازی و خرید برگ سبز چای بطور دست اول چایکار و تبدیل آن بچای خشک امور چای را زیر نظر دارد. اکنون جمعا ۱٠۵ کارخانه چای (۸ کارخانه دولتی و بقیه ملی ) در صفحات شمال وجود دارد که از آن جمله ۶۵ کارخانه مجهز و فنی است . مناطق چایکاری در گیلان لاکان فومن آقاسید شریف آستانه لاهیجان و تمام طول کناره بحر خزر و در مازندران از مغرب بمشرق در طول کناره تا کلار آباد است .
