سازمان پیکار

گروه چریکی مارکسیست ایرانی. از ۱۳۵۲ش، گرایش به مارکسیسم و تلفیق آن با اسلام در سازمان مجاهدین خلق ایران شدت یافت که با مخالفت گروهی از اعضای سازمان روبه رو شد. در اردیبهشت ۱۳۵۴ش، مجاهدین مارکسیست دو عضو مسلمان سازمان ، مجید شریف واقفی و مرتضی صمدیه لباف، را ربودند. شریف واقفی کشته و صمدیه لباف زخمی شد و پس از چندی مأموران امنیتی او را دستگیر و تیرباران کردند. در مهر ۱۳۵۴ش، کمیتۀ مرکزی سازمان که مارکسیست ها بر آن مسلط بودند، بیانیۀ اعلام مواضع ایدئولوژیک را منتشر کرد و با ردّ اسلام به عنوان ایدئولوژی طبقۀ متوسط ، گرایش سازمان را به مارکسیسم ، به عنوان «ایدئولوژی رهایی طبقۀ کارگر»، علنی کرد. تا ۱۳۵۷ش، دو بخش اکثریت مارکسیست و اقلیت مسلمان هر دو با عنوان مجاهدین به فعالیت خود ادامه دادند. بخش مارکسیست رفته رفته عنوان «مجاهدین م . ل .» (مارکسیست لنینیست ) به خود گرفت و سرانجام در مهر ۱۳۵۷ش با اتخاذ گرایش های مائوئیستی ، به «سازمان پیکار در راه آزادی طبقه کارگر» تغییر نام داد. در ۱۳۵۴ـ۱۳۵۷ش، طی درگیری سازمان با رژیم شاه جمعاً بیش از ۴۰ تن از مجاهدین مارکسیست کشته شدند. برخی از مجاهدین مارکسیست که بعداً در شمار رهبران سازمان پیکار قرار گرفتند عبارت بودند از حسین احمدی روحانی ، تراب حق شناس ، جلیل احمدیان ، مرتضی آلادپوش ، پوران بازرگان ، محمد شفیعی ها و علیرضا سپاسی آشتیانی . سازمان پیکار از آغاز تشکیل نظام جمهوری اسلامی در ایران به مخالفت با آن برخاست و سرانجام در نیمۀ اول دهۀ ۱۳۶۰ش عملاً ازمیان رفت .