سازمان وحدت افریقا

امضاکنندگان طرح منشور وحدت آفریقا در ابتدا ۳۰ کشور بودند و در مراحل بعدی ۲۱ کشور دیگر به آن ها اضافه شد. نامیبیا در مارس ۱۹۹۰ پس از استقلال به سازمان ملحق شد و اریتره نیز در سال ۱۹۹۳ به عضویت سازمان درآمد. آفریقای جنوبی پس از انتخابات غیرنژادی در سال ۱۹۹۴ به سازمان پیوست. مراکش در سال ۱۹۸۵ در اعتراض به پذیرش جمهوری دموکراتیک عربی صحرا از عضویت سازمان انصراف داد.
سازمان وحدت آفریقا در ابتدای کار فعالیت های خود را بر اهداف سیاسی که در ماده دوم اساسنامه آن ترسیم شده بود، متمرکز کرد. در این چارچوب این سازمان نقش عمده ای در استعمارزدایی از قاره آفریقا، حل و فصل مسالمت آمیز منازعات مرزی کشورهای این قاره، دفاع از حاکمیت ملی و تمامیت ارضی اعضا و مبارزه با آپارتاید ایفا کرد.
سازمان وحدت آفریقا به موازات دستیابی به برخی اهداف سیاسی و نیز گسترش تعداد اعضا اهداف خود را به عرصه های اقتصادی و فرهنگی و علمی گسترش داد. همچنین در پرتو تحولات نظام بین الملل پس از جنگ سرد، کشورهای عضو سازمان وحدت آفریقا نیز برای آنکه بتوانند نقش و جایگاه این قاره در مناسبات نظام بین الملل در قرن بیست و یکم را گسترش دهند تلاش هایی برای تأسیس اتحادیه آفریقا از دهه ۱۹۹۰ آغاز کردند.
در ادامه این مسیر ابتدا نشست فوق العاده سران سازمان وحدت آفریقا در شهر سرت با انتشار بیانیه ای موسوم به «بیانیه سرت» تصمیم به تأسیس اتحادیه آفریقا گرفتند. سپس در نشست سال ۲۰۰۰ سران آفریقا در شهر لومه اساسنامه اتحادیه آفریقا تصویب شد.
در نشست سال ۲۰۰۱ سران آفریقا در لوزاکا طرح جدیدی برای اجرایی کردن اتحادیه آفریقا ارائه شد و در نهایت در نشست سال ۲۰۰۲ سران آفریقا در شهر دوربان آفریقای جنوبی، اتحادیه آفریقا آغاز به کار کرد.