سازمان هواشناسی ایران فعالیت خود را ابتدا از سال ۱۳۳۴ خورشیدی و به عنوان اداره کل هواشناسی زیر نظر وزارت راه و ترابری آغاز کرد و پس از چندی به سازمانی مستقل تبدیل گردید. این سازمان در سال ۱۳۳۸ خورشیدی به عنوان صد و سومین عضو سازمان هواشناسی جهانی ( WMO ) به عضویت این سازمان جهانی درآمد. البته سازمان جهانی هواشناسی فقط 9 سال از آن بیشتر قدمت دارد.
... [مشاهده متن کامل]
پروفسور محمدحسن گنجی، از بنیان گذاران سازمان هواشناسی ایران، تا سال ۱۳۴۷ مدیریت ادارهٔ کل هواشناسی را عهده دار بود.
ستاد مرکزی سازمان هواشناسی کشور در تهران، میدان آزادی، خیابان معراج، مستقر است.
در ایران فعالیت های منظم هواشناسی، اولین بار با اندازه گیری پدیده های جوّی توسط سفارتخانه های انگلیس و روسیه در تهران و مناطق نفت خیز جنوب کشور آغاز شد. این اطلاعات، صرفاً به بایگانی کشورهای مربوطه منتقل شده و احتمالاً در برنامه های تحقیقاتی آنها، مورد استفاده قرار گرفته است. درس هواشناسی، در سال ۱۲۹۸ در برنامهٔ درسی مدرسهٔ برزگران گنجانده شد و آن را، معلمان فرانسوی تدریس می کردند و در همان محل، اولین سکوی هواشناسی احداث شد که در آن، دمای هوا، رطوبت نسبی و میزان بارندگی را اندازه گیری می کردند. این ایستگاه هواشناسی، در سال ۱۳۰۸ کامل شد و غالب پدیده های جوّی را دیده بانی می کرد تا به تدریج در اثر نیاز بخش های کشاورزی و آبیاری، تعدادی ایستگاه دیگر نیز در نقاط مختلف کشور تأسیس شد که تولیت آنها به بنگاه مستقل آبیاری، وابسته به وزارت کشاورزی وقت سپرده شد.
بعد از جنگ جهانی دوم، نیروهای متفقین، برای سلامت پرواز هواپیماهای خودی، واحد کوچک هواشناسی دایر کردند که نیازهای هواشناسی بخش هواپیمایی آن ها را تأمین می کرد. در آن هنگام، بنگاه مستقل آبیاری وزارت کشاورزی، اقدام به تربیت یک گروه دیده بان هواشناس کرد که این دیده بانان، در سال ۱۳۲۷ فارغ التحصیل و در ایستگاه های هواشناسی مشغول به کار شدند.
هواپیمایی کشوری نیز، به علت نیاز به اطلاعات جوّی در فرودگاههای کشور، ایستگاه های هواشناسی تأسیس کرد. در اثر نیاز شدید برنامه ریزان به آمار و اطلاعات اقلیمی از نواحی مختلف کشور و ناهماهنگی در تأسیس ایستگاه های هواشناسی - که در بخش های مختلف ایجاد می شد - مسئولان وقت، تأسیس یک واحد هواشناسی مستقل را در کشور ضروری دانستند؛ لذا در سال ۱۳۳۴ اداره کل هواشناسی کشور، وابسته به وزارت راه، تأسیس شد. این اداره کل، بعدها به صورت سازمانی مستقل، زیر نظر وزارت جنگ قرار گرفت که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، دوباره زیر نظارت وزارت راه و ترابری درآمد.
... [مشاهده متن کامل]
پروفسور محمدحسن گنجی، از بنیان گذاران سازمان هواشناسی ایران، تا سال ۱۳۴۷ مدیریت ادارهٔ کل هواشناسی را عهده دار بود.
ستاد مرکزی سازمان هواشناسی کشور در تهران، میدان آزادی، خیابان معراج، مستقر است.
در ایران فعالیت های منظم هواشناسی، اولین بار با اندازه گیری پدیده های جوّی توسط سفارتخانه های انگلیس و روسیه در تهران و مناطق نفت خیز جنوب کشور آغاز شد. این اطلاعات، صرفاً به بایگانی کشورهای مربوطه منتقل شده و احتمالاً در برنامه های تحقیقاتی آنها، مورد استفاده قرار گرفته است. درس هواشناسی، در سال ۱۲۹۸ در برنامهٔ درسی مدرسهٔ برزگران گنجانده شد و آن را، معلمان فرانسوی تدریس می کردند و در همان محل، اولین سکوی هواشناسی احداث شد که در آن، دمای هوا، رطوبت نسبی و میزان بارندگی را اندازه گیری می کردند. این ایستگاه هواشناسی، در سال ۱۳۰۸ کامل شد و غالب پدیده های جوّی را دیده بانی می کرد تا به تدریج در اثر نیاز بخش های کشاورزی و آبیاری، تعدادی ایستگاه دیگر نیز در نقاط مختلف کشور تأسیس شد که تولیت آنها به بنگاه مستقل آبیاری، وابسته به وزارت کشاورزی وقت سپرده شد.
بعد از جنگ جهانی دوم، نیروهای متفقین، برای سلامت پرواز هواپیماهای خودی، واحد کوچک هواشناسی دایر کردند که نیازهای هواشناسی بخش هواپیمایی آن ها را تأمین می کرد. در آن هنگام، بنگاه مستقل آبیاری وزارت کشاورزی، اقدام به تربیت یک گروه دیده بان هواشناس کرد که این دیده بانان، در سال ۱۳۲۷ فارغ التحصیل و در ایستگاه های هواشناسی مشغول به کار شدند.
هواپیمایی کشوری نیز، به علت نیاز به اطلاعات جوّی در فرودگاههای کشور، ایستگاه های هواشناسی تأسیس کرد. در اثر نیاز شدید برنامه ریزان به آمار و اطلاعات اقلیمی از نواحی مختلف کشور و ناهماهنگی در تأسیس ایستگاه های هواشناسی - که در بخش های مختلف ایجاد می شد - مسئولان وقت، تأسیس یک واحد هواشناسی مستقل را در کشور ضروری دانستند؛ لذا در سال ۱۳۳۴ اداره کل هواشناسی کشور، وابسته به وزارت راه، تأسیس شد. این اداره کل، بعدها به صورت سازمانی مستقل، زیر نظر وزارت جنگ قرار گرفت که بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، دوباره زیر نظارت وزارت راه و ترابری درآمد.
