سازمان منطقه ای

سازمان های منطقه ای ( ROs ) به یک معنا سازمان های بین المللی ( IOs ) هستند، زیرا عضویت بین المللی را در بر می گیرند و موجودیت های ژئوپلیتیکی را در بر می گیرند که از نظر عملیاتی از یک دولت ملی فراتر می روند. با این حال، عضویت آنها با مرزها و مرزبندی های مشخصه برای یک جغرافیای مشخص و منحصربه فرد، مانند قاره ها، یا ژئوپلیتیک، مانند بلوک های تجاری، مشخص می شود. آنها برای تقویت همکاری و یکپارچگی سیاسی و اقتصادی یا گفتگو میان دولت ها یا نهادها در یک مرز جغرافیایی یا ژئوپلیتیکی محدود ایجاد شده اند. آنها هر دو الگوهای مشترک توسعه و تاریخ را بازتاب می کنند که از پایان جنگ جهانی دوم و همچنین پراکندگی ذاتی جهانی شدن پرورش یافته است، به همین دلیل است که ویژگی های نهادی آنها از همکاری سست تا یکپارچگی رسمی منطقه ای متفاوت است. [ ۱] بیشتر سازمان های منطقه ای تمایل دارند در کنار سازمان های چندجانبه تثبیت شده مانند سازمان ملل کار کنند. [ ۲] در حالی که در بسیاری از موارد از یک سازمان منطقه ای صرفاً به عنوان یک سازمان بین المللی یاد می شود، در بسیاری موارد دیگر استفاده از اصطلاح سازمان منطقه ای برای تأکید بر دامنه محدودتر یک عضویت خاص منطقی است.
نمونه هایی از سازمان های منطقه ای شامل اتحادیه آفریقا ( AU ) ، اتحادیه کشورهای جنوب شرق آسیا ( ASEAN ) ، اتحادیه عرب ( AL ) ، اتحادیه مغرب عربی ( AMU ) ، جامعه کارائیب ( CARICOM ) ، شورای اروپا ( CoE ) ، اتحادیه اقتصادی اوراسیا ( EAEU ) ، اتحادیه اروپا ( EU ) ، اتحادیه همکاری های منطقه ای جنوب آسیا ( SAARC ) ، سازمان همکاری شانگهای، سازمان حقوقی مشورتی آسیایی–آفریقایی ( AALCO ) ، اتحادیه مدیترانه ( UfM ) ، اتحادیه کشورهای آمریکای جنوبی ( ایالات متحده آمریکا ) .