سازمان زنان ایران

فعالیت های سازمان زنان بیشتر جنبه خیریه ای داشت، هرچند که در دهه ۱۳۵۰، احتمالاً به دلیل روی کار آمدن مهناز افخمی، دبیرکل جدید تحصیل کرده و نسل جدید همکارانش به حوزه های غیرسنتی نظیر اصلاحاتی قانونی و سیاسی نیز پرداخت ( از جمله لابی گری برای تصویب قانون حمایت خانواده ۱۳۵۴ و قانون سقط جنین در سال ۱۳۵۶ ) . مراکز رفاه خانواده برای زنان طبقه پایین شهری امکانات آموزشی ( سوادآموزی و آموزش های حرفه ای ) ، تسهیلات بهداشتی ( آموزش بچه داری و تنظیم خانواده، چکاپ های منظم، توزیع وسایل پیشگیری از بارداری ) ، مشاوره حقوقی، و مهدکودک ایجاد می کرد. آموزش های حرفه ای بیشتر شامل فعالیت های سنتی زنانه مانند خیاطی، قالی بافی، تایپ و آرایشگری می شد هرچند که در اواخر کار سازمان زنان دوره های آموزش تعمیر رادیو و تلویزیون و آموزش مکانیکی نیز در مراکز محدودی برگزار می شد. تحقیق در حوزه زنان نیز از دهه ۱۳۵۰ در سازمان گسترش یافت و بر مسایلی مانند تبعیض علیه زنان، تصویر زن در کتابهای درسی مدرسه های ابتدایی، منزلت زن در جامعه عشایری، نقش زن و مرد در پیام های تجارتی تلویزیون ایران و … بود.
در دوره انقلاب مشروطه انجمن های زنان زیادی به طور مخفیانه شکل گرفتند که فقط در جنبش مشروطه شرکت می کردند و بعدها، در سالهای پس از تشکیل مجلس و جنگ جهانی دوم انجمن هایی تأسیس شدند که به حقوق زنان می پرداختند. در دوره رضاشاه به تدریج سازمان های زنان مستقل حذف شده و سازمان هایی وابسته به دولت یا حزب های سیاسی تشکیل شدند مانند کانون بانوان که انجمنی بسیار میانه رو و خیریه زیر نظر رضاشاه بود. در دوره محمدرضاشاه نیز از دهه ۱۳۳۰ متمرکزسازی جدی سازمان های زنان آغاز شده بود. سازمان زنان جایگزین «شورای عالی جمعیت زنان ایران» شد که خود از پیوستن انجمن های مستقل زنان در سال ۱۳۳۷ تشکیل شده بود. ایجاد این سازمان های متمرکز، فعالیت های هماهنگ و برنامه ریزی شده ای بود که موجب از بین رفتن سازمان های مستقل جنبش زنان شد.