سازمانی با هدف حفظ و نگهداری از محیط زیست کشور، جلوگیری از هرگونه تخریب و نابسامانی در نظام های زیستی کشور، ترمیم و بهسازی اثرهای بد گذشته در محیط، ارزیابی ظرفیت بهره وری از منابع محیط زیست و تدوین ضوابط و استانداردهای زیست محیطی، نظارت مستمر بر بهره برداری از منابع محیط زیست، و برخورد فعال با زمینه های بحرانی محیط زیست شامل آلودگی های بیش از ظرفیت قابل تحمل محیط. در ۱۳۳۵ش «کانون شکار ایران» در جهت حفظ نسل شکار تأسیس شد و نخستین آیین نامۀ اجرایی قانون شکار در چهار فصل و ۵۷ ماده در ۱۳۳۶ به تصویب هیئت وزیران رسید. در ۱۳۴۶ «سازمان شکاربانی و نظارت بر صید» جایگزین کانون شکار شد. این سازمان به عنوان یک دستگاه مستقل دولتی زیر نظر شورای عالی شکاربانی و نظارت بر صید، مرکب از وزرای کشاورزی، کشور، دارایی و جنگ و شش تن از اشخاص دارای صلاحیت، قرار داشت. وظایف این سازمان به جز اجرای مقررات ناظر بر شکار، امور پژوهشی مربوط به حیات وحش کشور، تکثیر حیوانات وحشی و حفاظت از زیستگاه های آن ها، تعیین مناطقی به عنوان پارک وحش، و نیز موزه های حیوان شناسی را دربرگرفت. در ۱۳۵۰، براساس مادۀ چهارم قانونِ تجدید تشکیلات و تعیین وظایف سازمان های وزارت کشاورزی و منابع طبیعی و انحلال وزارت منابع طبیعی، سازمان شکاربانی و نظارت بر صید به سازمان حفاظت محیط زیست تغییر نام یافت. در ۱۳۵۳، با تصویب قانون حفاظت و بهسازی محیط زیست، این سازمان از اختیارات و صلاحیت های قانونی جدیدی برخوردار شد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مهم ترین تحول در زمینۀ تقویت مقررات و تضمین اقدام های زیست محیطی در سازمان، تصویب اصل ۵۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بود. با اختصاص یک اصل از اصول قانون اساسی به امر حفاظت از محیط زیست، بر اعتبار اجرای مقررات تأکید شده است. شورای انقلاب اسلامی در ۱۳۵۸ با تصویب لایحه ای، استخدام شدگان این سازمان را از نظر کلیۀ امور استخدامی مشمول قانون استخدام کشوری کرد. نیز، قانون اجازۀ تاکسیدرمی جانوران برای اشخاص حقیقی و حقوقی از اقدامات این سازمان بوده است. آرم جدید سازمان نیز در ۱۳۶۲ به تصویب رسید.
wikijoo: سازمان_حفاظت_محیط_زیست
