سازمان توسعۀ صنعتی ملل متّحد (United Nations Industrial Development Organization)
(کوته نوشت: یونیدو) از کارگزاری های بین المللی، تشکیل شده در ۱۹۶۶ با تصمیم مجمع عمومی سازمان ملل متحد و با هدف کمک به کشورهای در حال توسعه در زمینۀ ایجاد اقتصادی نیرومند از طریق فراهم سازی یک بنیان صنعتی مستحکم. این سازمان به ارائۀ کمک های فنی، ترویج مشارکت های صنعتی بین المللی، و تأمین بودجۀ طرح هایی می پردازد که مؤید تلاش های کشورهای نوپا برای دستیابی به شکوفایی بلندمدت اقتصادی است. برخی از طرح های یونیدو عبارت اند از اقدام های ابتکاری مربوط به خصوصی سازی فعالیت های تجاری در کشورهای در حال توسعه، و یاری رسانی به تلاش های کشورهای سابقاً کمونیست اروپای شرقی برای کاستن از آلودگی ها صنعتی. یونیدو در شهرهای نیویورک و ژنو دفتر مرکزی دارد. این سازمان از ۱۶۸ کشور عضو کمک های مالی دریافت می کند. یونیدو نیز، مانند بسیاری از دیگر سازمان های بین المللی و فعال در زمینۀ توسعه، در دهۀ ۱۹۹۰ برای اصلاح عملیات خود زیر فشار قرار گرفت. این سازمان از ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۶ شمار کارکنان خود را از ۱۲۵۰ تن به ۸۰۰ تن کاهش داد، و بودجۀ آن نیز از ۱۳۱ میلیون دلار در ۱۹۹۵ به ۹۰ میلیون دلار در ۱۹۹۶ تنزل یافت. بیشتر این تعدیل ها در زمینۀ اداری صورت گرفت نه در زمینۀ برنامه های توسعه. در نتیجۀ این اقدامات اصلاحی، هم اکنون یونیدو تأکید خود را متوجه تهیدست ترین کشورهای جهان، به ویژه برخی کشورهای فقیر افریقا، کرده است. همچنین، نگاه این سازمان روی صنایع کشاورزی، غذایی، پوشاک، و احداث سرپناه متمرکز است. با وجود اجرای این اقدامات اصلاحی، ایالات متحد امریکا، به بهانۀ کاهش هزینه های مربوط به کمک خارجی توسط دولت مرکزی آن کشور و بی مسئولیتی برخی از اعضای کنگرۀ آن کشور در برابر این کارگزاری، در اواخر ۱۹۹۶ از عضویت آن خارج شد. انگلستان و استرالیا هم در ۱۹۹۶ قصد خود را برای خروج از یونیدو اعلام کردند. منتقدان در ایالات متحد و انگلستان اذعان دارند که یونیدو در برآورده کردن هدف های اصلاح گرانۀ کشورهای عضو به پیشرفت های چشمگیری دست یافته است. تصمیم این دو کشور برای خروج از یونیدو بیشتر بازتاب ملاحظات سیاسی داخلی و خواست آن ها برای رساندن پیام به سازمان ملل دربارۀ لزوم توجه به اهداف این دو کشور در فعالیت های آن است. منتقدان همچنین استدلال می کنند که توجه دست کم دو سازمان دیگر وابسته به ملل متحد، یعنی «برنامه توسعۀ ملل متحد» و «کنفرانس تجارت و توسعۀ ملل متحد» (آنکتاد)، هم روی توسعۀ کشورهای فقیر متمرکز است. از آن جا که ایالات متحد و انگلستان یک سوم بودجۀ این سازمان را تأمین می کردند، بیرون رفتن آن ها تردیدهایی را دربارۀ توانایی یونیدو برای ادامۀ حیات ایجاد کرده است.
(کوته نوشت: یونیدو) از کارگزاری های بین المللی، تشکیل شده در ۱۹۶۶ با تصمیم مجمع عمومی سازمان ملل متحد و با هدف کمک به کشورهای در حال توسعه در زمینۀ ایجاد اقتصادی نیرومند از طریق فراهم سازی یک بنیان صنعتی مستحکم. این سازمان به ارائۀ کمک های فنی، ترویج مشارکت های صنعتی بین المللی، و تأمین بودجۀ طرح هایی می پردازد که مؤید تلاش های کشورهای نوپا برای دستیابی به شکوفایی بلندمدت اقتصادی است. برخی از طرح های یونیدو عبارت اند از اقدام های ابتکاری مربوط به خصوصی سازی فعالیت های تجاری در کشورهای در حال توسعه، و یاری رسانی به تلاش های کشورهای سابقاً کمونیست اروپای شرقی برای کاستن از آلودگی ها صنعتی. یونیدو در شهرهای نیویورک و ژنو دفتر مرکزی دارد. این سازمان از ۱۶۸ کشور عضو کمک های مالی دریافت می کند. یونیدو نیز، مانند بسیاری از دیگر سازمان های بین المللی و فعال در زمینۀ توسعه، در دهۀ ۱۹۹۰ برای اصلاح عملیات خود زیر فشار قرار گرفت. این سازمان از ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۶ شمار کارکنان خود را از ۱۲۵۰ تن به ۸۰۰ تن کاهش داد، و بودجۀ آن نیز از ۱۳۱ میلیون دلار در ۱۹۹۵ به ۹۰ میلیون دلار در ۱۹۹۶ تنزل یافت. بیشتر این تعدیل ها در زمینۀ اداری صورت گرفت نه در زمینۀ برنامه های توسعه. در نتیجۀ این اقدامات اصلاحی، هم اکنون یونیدو تأکید خود را متوجه تهیدست ترین کشورهای جهان، به ویژه برخی کشورهای فقیر افریقا، کرده است. همچنین، نگاه این سازمان روی صنایع کشاورزی، غذایی، پوشاک، و احداث سرپناه متمرکز است. با وجود اجرای این اقدامات اصلاحی، ایالات متحد امریکا، به بهانۀ کاهش هزینه های مربوط به کمک خارجی توسط دولت مرکزی آن کشور و بی مسئولیتی برخی از اعضای کنگرۀ آن کشور در برابر این کارگزاری، در اواخر ۱۹۹۶ از عضویت آن خارج شد. انگلستان و استرالیا هم در ۱۹۹۶ قصد خود را برای خروج از یونیدو اعلام کردند. منتقدان در ایالات متحد و انگلستان اذعان دارند که یونیدو در برآورده کردن هدف های اصلاح گرانۀ کشورهای عضو به پیشرفت های چشمگیری دست یافته است. تصمیم این دو کشور برای خروج از یونیدو بیشتر بازتاب ملاحظات سیاسی داخلی و خواست آن ها برای رساندن پیام به سازمان ملل دربارۀ لزوم توجه به اهداف این دو کشور در فعالیت های آن است. منتقدان همچنین استدلال می کنند که توجه دست کم دو سازمان دیگر وابسته به ملل متحد، یعنی «برنامه توسعۀ ملل متحد» و «کنفرانس تجارت و توسعۀ ملل متحد» (آنکتاد)، هم روی توسعۀ کشورهای فقیر متمرکز است. از آن جا که ایالات متحد و انگلستان یک سوم بودجۀ این سازمان را تأمین می کردند، بیرون رفتن آن ها تردیدهایی را دربارۀ توانایی یونیدو برای ادامۀ حیات ایجاد کرده است.
wikijoo: سازمان_توسعه_صنعتی_ملل_متحد