سازمان تربیت بدنی ایران

سازمانی با هدفِ پرورش نیروی جسمانی و تقویت روحیۀ سالم در بین افراد کشور، از راه ورزش و تمرین های بدنی. این هدف براساس اصول و دستورهای منظم و سازمان یافته است. مهم ترین وظایف این سازمان عبارت اند از توسعه و تعمیم ورزش در سراسر کشور، و تعلیم مربیان و معلمان ورزش؛ تأسیس، تجهیز و ادارۀ ورزشگاه ها، اردوگاه ها، میدان ها و مراکز ورزشی؛ نظارت بر باشگاه ها و مراکز تفریحی و ورزشی؛ اظهارنظر دربارۀ برنامۀ ورزشی دانشسراها، دانشگاه ها و دیگر سازمان های دولتی و غیر دولتی. در همۀ کشورهای جهان تربیت بدنی بخشی از برنامه های آموزش رسمی است. در ایران نیز تربیت بدنی جزو آموزش رسمی در دوره های تحصیلی دبستان، راهنمایی، دبیرستان و دانشگاه، و همچنین مراکز وابسته به ارتش و نیروهای نظامی و انتظامی مانند پادگان ها است. در جوامع ابتدایی و در قبیله ها، بسیاری از رقص ها و مراسم جادوگری شامل نوعی از تمرین های ورزشی بود. بدین گونه توانایی جسمانی نوجوانان و جوانان را برای کسب مهارت در شکار و جنگ تقویت می کردند. در جامعه های متمدن باستانی نیز تربیت بدنی از مهم ترین بخش های آموزش نظامی بود؛ ازجمله در کشورهای ایران، یونان، روم، چین و هند که حکومت های قدرتمند دوران باستان بودند، تمرین های دویدن، تیراندازی با کمان، پرتاب نیزه، ارابه رانی، کمنداندازی و سوارکاری را به سربازان آموزش می دادند. نخستین بار در یونان به تربیت بدنی توجه جدی شد و برگزاری بازی های المپیک در قرن ۶پ م در آتن، تربیت بدنی را وارد مرحلۀ جدیدی کرد. در قرن ۲م جالینوس، پزشک مشهور یونانی، که تمرین های بدنی را برای حفظ سلامتی و نیرومندی ضروری می دانست، برنامه ای برای تربیت بدنی عمومی تدوین کرد. در دورۀ رُنسانس نظریۀ جالینوس دربارۀ تأثیر تمرین های بدنی در رشد و سلامت جسمانی بار دیگر مورد توجه قرار گرفت. در قرن ۱۸ نوشته ها و آموزش های ژان ژاک روسو، فیلسوف فرانسوی، و نیز آموزش های پستالوزی، معلم سوئیسی، تربیت بدنی را به میان مردم برد و توجه به تربیت بدنی عمومی را در اروپا گسترش داد. در قرن ۱۹ رفته رفته تربیت بدنی جزو برنامه های آموزش رسمی مدارس شد. امروزه در همۀ کشورها سازمانی به نام سازمان تربیت بدنی وجود دارد که برنامه های تربیت بدنی و ورزش را سازمان دهی می کند. از بعد از جنگ جهانی دوم، بازی های المپیک مرتباً در رشته های گوناگون ورزشی در یکی از کشورهای جهان برگزار می شود، و شامل بازی های المپیک تابستانی و بازی های المپیک زمستانی است. این بازی ها مهم ترین رویداد ورزشی جهان، و هدفش گسترش صلح و دوستی میان ملت ها است. سازمان تربیت بدنی در ایران در ۱۳۱۲ش با نام «انجمن ملی تربیت بدنی» شروع به فعالیت کرد. در ۱۳۲۵ به «انجمن ملی تربیت بدنی و پیشاهنگی ایران» و در ۱۳۴۳ به «سازمان تربیت بدنی و تفریحات سالم ایران» تغییر نام داد. در ۱۳۵۰ این سازمان گسترش یافت، و از ۱۳۵۸ فعالیت خود را با نام «سازمان تربیت بدنی جمهوری اسلامی ایران» ادامه داد. برنامه های تربیت بدنی و ورزش هر استانِ کشور با کمک این سازمان تهیه، تنظیم و اجرا می شود. سازمان تربیت بدنی شاخه های گوناگونی دارد که هریک وظیفۀ سرپرستی و برنامه ریزی ورزشی خاصی را به عهده دارند. هریک از این شاخه ها را «فدراسیون» می گویند. «فدراسیون ورزش های همگانی» که بخشی از سازمان تربیت بدنی است، در ۱۳۷۱ تأسیس شد. وظیفۀ این فدراسیون ترویج ورزش میان همۀ افراد کشور، برگزاری مسابقه های ورزشی و فراهم آوردن امکاناتی برای ورزش های گروهی مانند دو همگانی و نرمش های صبحگاهی است.