سازمان انتقال خون ایران بالاترین و تنها مرجع تصمیم گیری در زمینه تأمین و توزیع خون و فراورده های خونی سالم در ایران است. این سازمان در نهم مرداد ماه سال ۱۳۵۳ تأسیس شد.
پیش از سال ۱۳۲۴ انتقال خون های پراکنده در ایران در بیمارستان های مختلف انجام می شده است ولی در این مورد شواهد قابل اعتمادی وجود ندارد. پس از آن در سال ۱۳۳۱ به طور هم زمان «بانک خون ارتش» توسط محمد علی شمس و مرکز انتقال خون شیر و خورشید سرخ سابق توسط احمد آژیر، تأسیس و شروع به کار نمود.
... [مشاهده متن کامل]
در زمینه تهیه فراورده های خون، مرکز خون ارتش از ۱۳۴۰ به بعد اقدام به تهیه فراورده های سلولی ( گلبول قرمز متراکم و پلاکت متراکم ) و پلاسمایی ( رسوب کرایو و پلاسمای منجمد تازه ) در حد محدود نمود و در همین سال ها بود که با همکاری انستیتو پاستور ایران اقدام برای پالایش پلاسما و تهیه فراورده های آن صورت گرفت. در اوایل دهه پنجاه شایعاتی به گوش می رسید که افرادی سود جو با همکاری بعضی از پزشکان اقدام به دریافت خون از معتادان به مواد مخدر و افراد الکلی میکنند و این خونها را به بیمارستانها می فروشند که این عمل نه تنها بیماری های خطرناکی را برای دریافت کنندگان خون ایجاد کرده حتی باعث مرگ تعدادی از بیماران شده است.
سرانجام با تأسیس سازمان انتقال خون ایران در سال ۱۳۵۳ کوشش های چند ساله به ثمر رسید و انتقال خون در ایران قانونمند شد. در واقع قبل از سال ۱۳۵۳ مراکز متعددی در ایران با امکانات محدود در بیمارستان ها، ارتش و شیر و خورشید سرخ جهت تأمین خون بیماران نیازمند فعالیت می کردند ولی با تأسیس سازمان انتقال خون در ایران به همت فریدون علاء در سال ۱۳۵۴ این سیستم وارد مرحله جدیدی شد.
در حال حاضر سازمان انتقال خون در ایران بالاترین و تنها مرجع تصمیم گیری در زمینه تأمین و توزیع خون و فراورده های خونی سالم در سطح کشور است و تمامی تصمیم گیری ها در ارتباط با فراورده های خونی مستقیماً به این سازمان مربوط است.
در ابتدا تمام هزینه های این سازمان از بودجه کل کشور به صورت کمک تأمین می گردید. در سال ۱۳۵۸ در پی تجدید نظر کلی در بودجه کشور، سازمان انتقال خون به عنوان یک دستگاه دولتی وابسته به وزارت بهداری در آمد و تابع مقررات عمومی دولت گردید.
مشکل عمده نبود تشکیلات منظم برای جلب اهداکنندگان بود. سرویس های دولتی و خصوصی ( بجز تا حدودی مرکز خون ارتش ) ، متکی به داوطلبان حرفه ای بودند که اغلب از افراد محروم جامعه بودند و در مقابل وجه ناچیزی، علی رغم بر خوردار نبودن از سلامت کافی، اقدام به خون دادن می نمودند. پس از پیروزی انقلاب در تاریخ ۱۳۶۳/۰۳/۳۰ اساسنامه سازمان انتقال خون ایران تصویب شد و پس از تصویب اساسنامه، برای شکل دادن به ساختار اجرایی و تشکیلات سازمان، سه معاونت تولید و فنی، پژوهشی و آموزشی و ادرای و مالی طراحی و به اجرا درآمد. سازمان به وسیله یک شورایعالی پنج نفره مرکب از افراد متخصص به انتخاب وزیر بهداشت، درمان و آموزشی پزشکی اداره می شود.
پیش از سال ۱۳۲۴ انتقال خون های پراکنده در ایران در بیمارستان های مختلف انجام می شده است ولی در این مورد شواهد قابل اعتمادی وجود ندارد. پس از آن در سال ۱۳۳۱ به طور هم زمان «بانک خون ارتش» توسط محمد علی شمس و مرکز انتقال خون شیر و خورشید سرخ سابق توسط احمد آژیر، تأسیس و شروع به کار نمود.
... [مشاهده متن کامل]
در زمینه تهیه فراورده های خون، مرکز خون ارتش از ۱۳۴۰ به بعد اقدام به تهیه فراورده های سلولی ( گلبول قرمز متراکم و پلاکت متراکم ) و پلاسمایی ( رسوب کرایو و پلاسمای منجمد تازه ) در حد محدود نمود و در همین سال ها بود که با همکاری انستیتو پاستور ایران اقدام برای پالایش پلاسما و تهیه فراورده های آن صورت گرفت. در اوایل دهه پنجاه شایعاتی به گوش می رسید که افرادی سود جو با همکاری بعضی از پزشکان اقدام به دریافت خون از معتادان به مواد مخدر و افراد الکلی میکنند و این خونها را به بیمارستانها می فروشند که این عمل نه تنها بیماری های خطرناکی را برای دریافت کنندگان خون ایجاد کرده حتی باعث مرگ تعدادی از بیماران شده است.
سرانجام با تأسیس سازمان انتقال خون ایران در سال ۱۳۵۳ کوشش های چند ساله به ثمر رسید و انتقال خون در ایران قانونمند شد. در واقع قبل از سال ۱۳۵۳ مراکز متعددی در ایران با امکانات محدود در بیمارستان ها، ارتش و شیر و خورشید سرخ جهت تأمین خون بیماران نیازمند فعالیت می کردند ولی با تأسیس سازمان انتقال خون در ایران به همت فریدون علاء در سال ۱۳۵۴ این سیستم وارد مرحله جدیدی شد.
در حال حاضر سازمان انتقال خون در ایران بالاترین و تنها مرجع تصمیم گیری در زمینه تأمین و توزیع خون و فراورده های خونی سالم در سطح کشور است و تمامی تصمیم گیری ها در ارتباط با فراورده های خونی مستقیماً به این سازمان مربوط است.
در ابتدا تمام هزینه های این سازمان از بودجه کل کشور به صورت کمک تأمین می گردید. در سال ۱۳۵۸ در پی تجدید نظر کلی در بودجه کشور، سازمان انتقال خون به عنوان یک دستگاه دولتی وابسته به وزارت بهداری در آمد و تابع مقررات عمومی دولت گردید.
مشکل عمده نبود تشکیلات منظم برای جلب اهداکنندگان بود. سرویس های دولتی و خصوصی ( بجز تا حدودی مرکز خون ارتش ) ، متکی به داوطلبان حرفه ای بودند که اغلب از افراد محروم جامعه بودند و در مقابل وجه ناچیزی، علی رغم بر خوردار نبودن از سلامت کافی، اقدام به خون دادن می نمودند. پس از پیروزی انقلاب در تاریخ ۱۳۶۳/۰۳/۳۰ اساسنامه سازمان انتقال خون ایران تصویب شد و پس از تصویب اساسنامه، برای شکل دادن به ساختار اجرایی و تشکیلات سازمان، سه معاونت تولید و فنی، پژوهشی و آموزشی و ادرای و مالی طراحی و به اجرا درآمد. سازمان به وسیله یک شورایعالی پنج نفره مرکب از افراد متخصص به انتخاب وزیر بهداشت، درمان و آموزشی پزشکی اداره می شود.
