سارْمات، قبایل
سارْمات، قبایل
(یا: سَرْمَت؛ سرامطه) اقوام صحراگرد اوراسیایی باستان. در زبان یونانی آنان را سائورومات و در زبان لاتین سارمات می نامیدند. یکی از سه شاخۀ اصلی اقوام صحراگرد و کوچروی سکا بود که خود از پنج طایفۀ اصلی یازیق، روکسالان، سیراک، آئوریس، و آنته تشکیل می شد. سرزمین اصلی سارمات ها استپ های شمال دریای سیاه و دریای خَزَر بود. شاید خَزَران، که نام خود را به دریای خَزَر داده اند، نیز از آنان بودند. هرچند سارمات ها را از اقوام هندواروپایی زبان شمرده اند، اما به دلیل فقدان مدارک مکتوب نمی توان قضاوتی درست دربارۀ آن ها داشت. تشابه شیوه های زندگی و معیشتی سارمات ها با ترکان سبب شده است تا آنان را از تیره های ترک آسیای میانه نیز بدانند. هرودوت و هیپوکراتس اولین سیاحان و مورخانی بودند که دربارۀ سارمات ها نوشته اند. هرودوت و هیپوکراتس سارمات ها را ارابه نشین نامیده اند و نه چادرنشین. شاید اصطلاح سکاهای تَرادریا و سکاهای هوم وَرَکا در کتیبه های هَخامَنِشی اشاره به سارمات ها دارد. هرودوت و هیپوکراتس نوشته اند که زنان سارمات همچون زنان آمازون سوارکار و جنگجو بودند و پستان راست دختران را در کودکی می خشکاندند تا در بزرگسالی کمان کشانی چیره دست شوند. منابع رومی سارمات ها را سوارکاران جوشن پوش نامیده اند که در لژیون های رومی خدمت می کردند. کاوش کورگان های سارمات نشان می دهد که آنان جامعه ای طبقاتی با ساختار ایلخانی داشتند. کم وکیف اشیای درون گورهای سارماتی متفاوت و متنوع است. درون گورهای سارماتی افزون بر سلاح و زیورآلات، اشیایی مذهبی، چون ذبح و آتشدان های سنگی یا سفالی، می نهادند. هنر سارمات ها چون هنر دیگر سکاها، هنری جانورگرا بود و هنرمندان به ساخت زیورآلات به شکل جانوران بسیار گرایش داشتند. سارمات ها در ساخت آثار برنزی و نیز زرگری بسیار ماهر بودند. خنجرهای پارسی یا آکیناکِس اسلحۀ اصلی جنگجویان سارمات بود. شاید پارسیان ساخت آکیناکس را از سارمات ها آموخته بودند یا آن را از سارمات ها می خریدند؛ زیرا تاکنون از کاوش های درون فلات ایران آکیناس به دست نیامده است، اما درون گورهای سارماتی فراوان یافت می شود. هرچند دربارۀ زبان سارمات هیچ نمی دانیم، اما آمیزش نژادهای زرد و سفید بر پایۀ کاوش گورهای سارماتی آشکار است. سارمات ها نیز چون دیگر سکاها بزرگان خود را درون کورگان ها یا تومولوس دفن می کردند. دو تیرۀ دیگر از سکاها یعنی ماساگِت ها (ماساژِت ها) و آلان (آران ها) را از سارمات ها پنداشته اند. ماساگت را به ماهی خوار ترجمه کرده اند. آلان ها را گروه شرقی سارمات ها دانسته اند که قفقاز را گرفته و آن جا مستقر شدند.
سارْمات، قبایل
(یا: سَرْمَت؛ سرامطه) اقوام صحراگرد اوراسیایی باستان. در زبان یونانی آنان را سائورومات و در زبان لاتین سارمات می نامیدند. یکی از سه شاخۀ اصلی اقوام صحراگرد و کوچروی سکا بود که خود از پنج طایفۀ اصلی یازیق، روکسالان، سیراک، آئوریس، و آنته تشکیل می شد. سرزمین اصلی سارمات ها استپ های شمال دریای سیاه و دریای خَزَر بود. شاید خَزَران، که نام خود را به دریای خَزَر داده اند، نیز از آنان بودند. هرچند سارمات ها را از اقوام هندواروپایی زبان شمرده اند، اما به دلیل فقدان مدارک مکتوب نمی توان قضاوتی درست دربارۀ آن ها داشت. تشابه شیوه های زندگی و معیشتی سارمات ها با ترکان سبب شده است تا آنان را از تیره های ترک آسیای میانه نیز بدانند. هرودوت و هیپوکراتس اولین سیاحان و مورخانی بودند که دربارۀ سارمات ها نوشته اند. هرودوت و هیپوکراتس سارمات ها را ارابه نشین نامیده اند و نه چادرنشین. شاید اصطلاح سکاهای تَرادریا و سکاهای هوم وَرَکا در کتیبه های هَخامَنِشی اشاره به سارمات ها دارد. هرودوت و هیپوکراتس نوشته اند که زنان سارمات همچون زنان آمازون سوارکار و جنگجو بودند و پستان راست دختران را در کودکی می خشکاندند تا در بزرگسالی کمان کشانی چیره دست شوند. منابع رومی سارمات ها را سوارکاران جوشن پوش نامیده اند که در لژیون های رومی خدمت می کردند. کاوش کورگان های سارمات نشان می دهد که آنان جامعه ای طبقاتی با ساختار ایلخانی داشتند. کم وکیف اشیای درون گورهای سارماتی متفاوت و متنوع است. درون گورهای سارماتی افزون بر سلاح و زیورآلات، اشیایی مذهبی، چون ذبح و آتشدان های سنگی یا سفالی، می نهادند. هنر سارمات ها چون هنر دیگر سکاها، هنری جانورگرا بود و هنرمندان به ساخت زیورآلات به شکل جانوران بسیار گرایش داشتند. سارمات ها در ساخت آثار برنزی و نیز زرگری بسیار ماهر بودند. خنجرهای پارسی یا آکیناکِس اسلحۀ اصلی جنگجویان سارمات بود. شاید پارسیان ساخت آکیناکس را از سارمات ها آموخته بودند یا آن را از سارمات ها می خریدند؛ زیرا تاکنون از کاوش های درون فلات ایران آکیناس به دست نیامده است، اما درون گورهای سارماتی فراوان یافت می شود. هرچند دربارۀ زبان سارمات هیچ نمی دانیم، اما آمیزش نژادهای زرد و سفید بر پایۀ کاوش گورهای سارماتی آشکار است. سارمات ها نیز چون دیگر سکاها بزرگان خود را درون کورگان ها یا تومولوس دفن می کردند. دو تیرۀ دیگر از سکاها یعنی ماساگِت ها (ماساژِت ها) و آلان (آران ها) را از سارمات ها پنداشته اند. ماساگت را به ماهی خوار ترجمه کرده اند. آلان ها را گروه شرقی سارمات ها دانسته اند که قفقاز را گرفته و آن جا مستقر شدند.
wikijoo: سارمات،_قبایل