سادومازوخیسم

آزارگری و آزارطلبی جنسی هر دو ماهیتی مزمن دارند. در حالت شدید این فعالیت، قربانی ممکن است متحمل جراحات جدی شده یا جان خود را از دست بدهد. برخی متخصصان روان شناسی و روان پزشک بر این باورند که ریشه های آزارگری و آزارطلبی را باید در دوران کودکی جستجو کرد و برخی دیگر به نقش احتمالی عوامل زیستی اشاره کرده اند. فرد آزارطلب از طریق آزار دیدن، ترجیحاً تحقیر شدن و کتک خوردن به ارضای روحی می رسد. افراد آزارطلب خیالپردازی هایی دارند که اغلب در دوران کودکی آغاز می شوند. در این خیال پردازی ها آن ها به بند کشیده می شوند، شکنجه می شوند، مورد تجاوز جنسی قرار می گیرند، یا به طریق دیگری با آن ها بدرفتاری می شود. فراوانی این خیالپردازی ها و اعمال در زنان خیلی بیشتر از مردان است.
مازوخیسم ( خودآزاری یا آزارخواهی ) نام خود را از فعالیت های لئوپولد فون زاخر - مازوخ ( ۱۸۳۶–۱۸۹۵ ) رمان نویس اتریشی سده نوزدهم میلادی گرفته است که شخصیت های داستان هایش از اینکه مردان با آنان بدرفتاری کنند و بر آن ها تسلط یابند لذت جنسی می بردند. مازوخ در معروف ترین کتاب خود «ونوس خزپوش» داستان زن دانشجوی جوانی به نام واندا را روایت می کند که سر و وضعی مناسب و زندگی مرفهی دارد و در زمان دانشجویی در همسایگی خود با مرد جوانی به نام سورین آشنا می شود، اشراف زاده ای بسیار جذاب و تنومند که زن جوان را اسیر خود می کند. زن که در خود تمایل به بردگی و شکنجه شدن را پیش از این آشنایی کشف کرده بود فهمید که در هیئت این مرد می تواند آرزوهایش را محقق سازد. به این ترتیب رابطه ارباب و برده بین سورین و واندا شکل می گیرد که کل روایت بر آن استوار است.
در مازوخیسم روانی، فرد مبتلا به دنبال لذت بردن از آسیب ها و آزارهای روانی و کلامی است. از جمله این آسیب ها می توان به تحقیر شدن، اهانت های کلامی و ناسزا شنیدن و مورد تمسخر واقع شدن اشاره کرد.