ساختمان وزارت کشور

بدین سان، نه حزب ایران نوین و نه حزب رستاخیز، هیچ یک نتوانستند از این ساختمان بهره ببرند و پس از انقلاب ایران، با ابلاغیه ای از سوی مهدی بازرگان نخست وزیر دولت موقت تحویل شهرداری تهران داده شد. در نامه بازرگان به تاریخ ۱۵ فروردین ماه ۱۳۵۸ آمده بود: «هیئت وزیران دولت موقت انقلاب اسلامی در جلسه مورخ ۲۶ اسفند ۵۷ بنا به پیشنهاد وزارت کشور تصویب نمودند ساختمان حزب سابق رستاخیز واقع در میدان ایران نوین به شهرداری تهران واگذار گردد. » به این ترتیب شهرداری تهران با همه معاونت ها و ادارات کل اش از خیابان ایرانشهر به این ساختمان جابجا و متمرکز شد. اما این پایان کار نبود و در پایان سال ۱۳۵۹ علی اکبر ناطق نوری وزیر وقت کشور اظهار تمایل کرد که ساختمان وزارت کشور از خیابان بهشت به ساختمان فاطمی انتقال پیدا کند. و در حالی که وزارت کشور آن زمان بیش از ۵۰۰ کارمند نداشت، به این ساختمان منتقل شد و شهرداری با ۵ هزار کارمند ستادی به ساختمان پیشین وزارت کشور در خیابان بهشت جابجا شد.
مشاور طراحی این ساختمان روح الله نیک خصال و ایرج پروین بوده اند. آمیزه ای از حجم های مکعب مستطیل با بلنداهای گوناگون و بدنه هایی از بتن نمایان و آجر که بازشوهایی با تناسبات افقی در آن جای گرفته است، کالبد ساختمان اصلی را پیکره بندی می کنند. ساخت بنا از سال ۱۳۵۰ و با کاربری اداری آغاز شد. مساحت زمین طرح ۱۹۵۰۰ متر مربع و زیربنای مجموعه ۳۳۰۰۰ متر مربع است که در چهار بلوک ( دو بلوک اصلی و دو بلوک فرعی ) قرار گرفته است. شمار طبقه های این ساختمان از ۱۱ طبقه در یک بلوک تا ۲۱ طبقه در بلوکی دیگر متغیر است. سازه بنا اسکلت بتنی است. ساختار سخت، سنگین، خشن و استوار بتن نمایان، همراه با گرمای مصالح آجری، آمیزه ای از عناصر همستیز را پدیدار کرده است. بخش بندی ریز حجم ها و نماها و یکدست نبودن آنها، بر عظمت گرایی ساختمان افزوده است. فاصله گرفتن از ضلع جنوبی و رعایت حریم گذرگاه های کناری، باعث شده که ساختمان بهتر دیده شود.