در سده های ۱۸ تا ۱۹ میلادی به منطقه سواحل امروزی امارات متحده عربی و شمال عمان ساحل دزدان ( به عربی: ساحل القرصان ) در خلیج فارس گفته می شد. پس از پیروزی ارتش هند بریتانیا بر دزدان دریایی و امضای قرارداد صلح، نام این منطقه به ساحل آشتی ( عربی: متصالحه، به انگلیسی: Trucial Coast ) تغییر یافت. به منطقه در امتداد این سواحل هم «امیرنشین های ساحل آشتی عمان» یا «شیخ نشین های کرانهٔ آشتی» گفته می شد.
... [مشاهده متن کامل]
پادشاهان یا حکمرانان هرمز در دوران عظمت و اقتدار خویش حوزهٔ مسقط و منطقه ای در دریای عمان و حتی قسمتی از کرانه های جنوبی خلیج فارس را، که بعداً ساحل دزدان دریایی نام گرفته است، همیشه تحت کنترل داشتند و به هر ترتیبی که بود در این مناطق محروسه و کرانه های جنوبی ایران مانع عملیات دریازنان گردیده و عنداللزوم آن ها را سرکوب می کردند. از این رو می توان گفت که در قرن پانزدهم کم و بیش فعالیت دریازنان بر اثر وجود حکمرانان هرمز عقیم باقی ماند. بعد از سپری شدن دورهٔ جلال و قدرت هرمز، بدواً پرتغالی ها و سپس خاندان صفویه نمی گذاشتند تا دریازنی در خلیج فارس بسط پیدا کند. پس از صفویه نیز هلندی ها و سپس انگلیسی ها کم و بیش کوشش های مؤثری در این زمینه به عمل آوردند.
در حدود اواخر قرن هفدهم نه تنها هیچ کدام از عوامل بالا وجود نداشت که بتواند مانع گسترش و رشد دریازنی و حوادث گوناگون آن گردد بلکه دو عامل مساعد موجب توسعه فعالیت دریازنان و افزایش میزان جسارت یا قساوت آن ها می گردید. یکی از این دو عامل بی نظمی های امارات و شیخ نشینهای جنوبی خلیج فارس بر اثر قیام وهابی ها بود و دیگری عدم وجود یک قدرت مرکزی توانمند در مرکز ایران.
از شبه جزیره قطر تا راس مسندم که در مقابل باب هرمز واقع شده است زمین های مسطحی دیده می شود که در فاصله های مختلف آن خورهای چندی وجود دارد. طول این کرانه ها در حدود ۶۵۰ کیلومتر است و از قدیم الایام تا امروز هر قسمتی از آن به وسیلهٔ قبیله ای اشغال شده و شیخ نشین کوچک یا قبیله یا قبیله منفردی را به وجود می آورند. این امارات یا قبایل کاملاً مستقل هستند و فقط هنگامی با هم متحد می شدند که دشمن واحدی آن ها را تهدید نماید. اکثر این قبایل با هم خصومت آباء و اجدادی داشته و غالباً به صورت قهر و ستیز با هم به سر می بردند.
در نیمه شرقی این منطقه یعنی از سواحل ابوظبی تا رأس مسندم که در شمالی ترین نقطهٔ آن واقع شده است دریا زنی رونق بسزایی داشت. این شیوه زندگی یعنی طریقه تحصیل معاش از راه دزدی در دریاها و همچنین غارت کاروان ها در سال های آخر قرن هیجدهم عادی ترین و طبیعی ترین نحوه امرار معاش از برای اکثر سکنه این نواحی تلقی می شد. به همین جهت است که کرانه های عمان متصالح را در گذشته ساحل دزدان می گفتند و تا این اواخر نیز به همین نام اشتهار داشت. بالاخره انگلیسی ها با برقراری سیستم قوی نظارت دریایی در منطقه خلیج فارس توانستند به این نابسامانی ها خاتمه دهند.
... [مشاهده متن کامل]
پادشاهان یا حکمرانان هرمز در دوران عظمت و اقتدار خویش حوزهٔ مسقط و منطقه ای در دریای عمان و حتی قسمتی از کرانه های جنوبی خلیج فارس را، که بعداً ساحل دزدان دریایی نام گرفته است، همیشه تحت کنترل داشتند و به هر ترتیبی که بود در این مناطق محروسه و کرانه های جنوبی ایران مانع عملیات دریازنان گردیده و عنداللزوم آن ها را سرکوب می کردند. از این رو می توان گفت که در قرن پانزدهم کم و بیش فعالیت دریازنان بر اثر وجود حکمرانان هرمز عقیم باقی ماند. بعد از سپری شدن دورهٔ جلال و قدرت هرمز، بدواً پرتغالی ها و سپس خاندان صفویه نمی گذاشتند تا دریازنی در خلیج فارس بسط پیدا کند. پس از صفویه نیز هلندی ها و سپس انگلیسی ها کم و بیش کوشش های مؤثری در این زمینه به عمل آوردند.
در حدود اواخر قرن هفدهم نه تنها هیچ کدام از عوامل بالا وجود نداشت که بتواند مانع گسترش و رشد دریازنی و حوادث گوناگون آن گردد بلکه دو عامل مساعد موجب توسعه فعالیت دریازنان و افزایش میزان جسارت یا قساوت آن ها می گردید. یکی از این دو عامل بی نظمی های امارات و شیخ نشینهای جنوبی خلیج فارس بر اثر قیام وهابی ها بود و دیگری عدم وجود یک قدرت مرکزی توانمند در مرکز ایران.
از شبه جزیره قطر تا راس مسندم که در مقابل باب هرمز واقع شده است زمین های مسطحی دیده می شود که در فاصله های مختلف آن خورهای چندی وجود دارد. طول این کرانه ها در حدود ۶۵۰ کیلومتر است و از قدیم الایام تا امروز هر قسمتی از آن به وسیلهٔ قبیله ای اشغال شده و شیخ نشین کوچک یا قبیله یا قبیله منفردی را به وجود می آورند. این امارات یا قبایل کاملاً مستقل هستند و فقط هنگامی با هم متحد می شدند که دشمن واحدی آن ها را تهدید نماید. اکثر این قبایل با هم خصومت آباء و اجدادی داشته و غالباً به صورت قهر و ستیز با هم به سر می بردند.
در نیمه شرقی این منطقه یعنی از سواحل ابوظبی تا رأس مسندم که در شمالی ترین نقطهٔ آن واقع شده است دریا زنی رونق بسزایی داشت. این شیوه زندگی یعنی طریقه تحصیل معاش از راه دزدی در دریاها و همچنین غارت کاروان ها در سال های آخر قرن هیجدهم عادی ترین و طبیعی ترین نحوه امرار معاش از برای اکثر سکنه این نواحی تلقی می شد. به همین جهت است که کرانه های عمان متصالح را در گذشته ساحل دزدان می گفتند و تا این اواخر نیز به همین نام اشتهار داشت. بالاخره انگلیسی ها با برقراری سیستم قوی نظارت دریایی در منطقه خلیج فارس توانستند به این نابسامانی ها خاتمه دهند.
