اعتقاد به افسون گری در اروپا را می توان به دوره قدیم ردیابی کرد و در طول قرون میانه دارای تاریخ مداوم است و
در محاکمات ساحره ها در اروپای نوین نخستین به اوج می رسد که منجر به ظهور شخصیت انباری «ساحره» در فرهنگ مردمی و داستان پریان در دوره نوین و همچنین مفهوم «ساحره گری نوین» در ویچا و جنبش های مربوطه از ساحره گری معاصر شده است.
در اروپای میانه و نوین نخستین، ساحره های متهم شده معمولاً زن بودند که اعتقاد بود از جادو برای آسیب زدن و بدبختی وارد آوردن به اعضای اجتماع خود استفاده می کردند. ساحره گری را غیراخلاقی می دانستند و اغلب اندیشه می شد که شامل ارتباط با موجودات شر مانند «عهد با شیطان» است. اعتقاد بود که ساحره گری را می شد با جادوی حفاظت گر یا جادوی متقابلِ اهل جادو خنثی کرد. مظنونین به ساحره گری نیز مرعوب، مطرود، مضروب یا به دار کشیده می شدند. اغلب آن ها رسمی مورد محاکمه و در صورت اثبات گناه مورد مجازات قرار می گرفتند. ساحره کشی و محاکمات ساحره در اروپا در دوره نوین نخستین منجر به ده ها هزار مورد اعدام شد که تقریباً همیشه متوجه زنانی می شد که اشتغال به ساحره گری نداشتند. باور اروپاییان به ساحره گری در حین و بعد از عصر روشنگری افول کرد.
این موضوع یک ملغمه پیچیده از افعال درمان گران عامیانه، جادوی عامیانه، باور کهن به سحر در اروپای پاگان، دیدگاه های مسیحی دربارهٔ ارتداد، افعال جادوگری یا صرفاً افسانه ها در داستان های عامیانه و مکتوبات دوره میانه و نوین نخستین است.
ساحره گری در اروپای دوره قدیم در یونان و روم مجازات می شد. [ ۱] [ ۲] با ظهور مسیحیت، ساحره گری به منزله خرافه تلقی می شد اما برخورد با ساحره گری تا قرن ۱۰ ادامه یافت.
شارلمانی هنگامی که مسیحیت را در سال ۷۸۹ به مردم ساکسونی تحمیل کرد بیان کرد: «اگر هر کس تحت فریب شیطان، بیاندیشد، چنان که در بین پاگان ها معهود است، که یک مرد یا زن یک ساحره شب هست، و مردان را می خورد و بر این مبنا او را تا حد مرگ بسوزاند… اعدام خواهد شد». [ ۳] آگوستین هیپو تعلیم داد که ساحره گری وجود ندارد و باور به آن کفر است. [ ۴] قانون ایپسکوپی که حدود ۹۰۰ میلادی نوشته شد به تبعیت از تعالیم آگوستین اعلام کرد که ساحره ها وجود خارجی ندارند و کسانی که چنین ادعایی دارند دچار توهم هستند:
نباید نادیده گرفت که برخی زنان بی قید، که تحت تأثیر شیطان منحرف شده اند و با توهمات و رؤیت های خیالی از اهریمن ها اغواء شده اند باور دارند و علنی می گویند که در دل شب سوار برخی حیوانات به همراه الهه پاگان دیانا با دسته ای بی شمار از زنان می رانند و در سکوت شب روی مناطق وسیعی از کشور پرواز می کنند و از فرامین او اطاعت می کنند انگار که او بانوی آن ها است و در شب های دیگر به خدمت او نائل می شوند. اما ای کاش اینان در کفر خود هلاک می شدند و بسیاری دیگر را به چاه بی ایمانی خود نمی کشاندند، چرا که توده های بی شماری که با این رأی باطل فریب خورده اند این را باور می کنند و طبق این باور از ایمان راستین منحرف می شوند و با این اندیشه که اله یا قدرتی غیر از خدای واحد وجود دارد به خطاهای پاگان ها ارتداد می یابند. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر محاکمات ساحره ها در اروپای نوین نخستین به اوج می رسد که منجر به ظهور شخصیت انباری «ساحره» در فرهنگ مردمی و داستان پریان در دوره نوین و همچنین مفهوم «ساحره گری نوین» در ویچا و جنبش های مربوطه از ساحره گری معاصر شده است.
در اروپای میانه و نوین نخستین، ساحره های متهم شده معمولاً زن بودند که اعتقاد بود از جادو برای آسیب زدن و بدبختی وارد آوردن به اعضای اجتماع خود استفاده می کردند. ساحره گری را غیراخلاقی می دانستند و اغلب اندیشه می شد که شامل ارتباط با موجودات شر مانند «عهد با شیطان» است. اعتقاد بود که ساحره گری را می شد با جادوی حفاظت گر یا جادوی متقابلِ اهل جادو خنثی کرد. مظنونین به ساحره گری نیز مرعوب، مطرود، مضروب یا به دار کشیده می شدند. اغلب آن ها رسمی مورد محاکمه و در صورت اثبات گناه مورد مجازات قرار می گرفتند. ساحره کشی و محاکمات ساحره در اروپا در دوره نوین نخستین منجر به ده ها هزار مورد اعدام شد که تقریباً همیشه متوجه زنانی می شد که اشتغال به ساحره گری نداشتند. باور اروپاییان به ساحره گری در حین و بعد از عصر روشنگری افول کرد.
این موضوع یک ملغمه پیچیده از افعال درمان گران عامیانه، جادوی عامیانه، باور کهن به سحر در اروپای پاگان، دیدگاه های مسیحی دربارهٔ ارتداد، افعال جادوگری یا صرفاً افسانه ها در داستان های عامیانه و مکتوبات دوره میانه و نوین نخستین است.
ساحره گری در اروپای دوره قدیم در یونان و روم مجازات می شد. [ ۱] [ ۲] با ظهور مسیحیت، ساحره گری به منزله خرافه تلقی می شد اما برخورد با ساحره گری تا قرن ۱۰ ادامه یافت.
شارلمانی هنگامی که مسیحیت را در سال ۷۸۹ به مردم ساکسونی تحمیل کرد بیان کرد: «اگر هر کس تحت فریب شیطان، بیاندیشد، چنان که در بین پاگان ها معهود است، که یک مرد یا زن یک ساحره شب هست، و مردان را می خورد و بر این مبنا او را تا حد مرگ بسوزاند… اعدام خواهد شد». [ ۳] آگوستین هیپو تعلیم داد که ساحره گری وجود ندارد و باور به آن کفر است. [ ۴] قانون ایپسکوپی که حدود ۹۰۰ میلادی نوشته شد به تبعیت از تعالیم آگوستین اعلام کرد که ساحره ها وجود خارجی ندارند و کسانی که چنین ادعایی دارند دچار توهم هستند:
نباید نادیده گرفت که برخی زنان بی قید، که تحت تأثیر شیطان منحرف شده اند و با توهمات و رؤیت های خیالی از اهریمن ها اغواء شده اند باور دارند و علنی می گویند که در دل شب سوار برخی حیوانات به همراه الهه پاگان دیانا با دسته ای بی شمار از زنان می رانند و در سکوت شب روی مناطق وسیعی از کشور پرواز می کنند و از فرامین او اطاعت می کنند انگار که او بانوی آن ها است و در شب های دیگر به خدمت او نائل می شوند. اما ای کاش اینان در کفر خود هلاک می شدند و بسیاری دیگر را به چاه بی ایمانی خود نمی کشاندند، چرا که توده های بی شماری که با این رأی باطل فریب خورده اند این را باور می کنند و طبق این باور از ایمان راستین منحرف می شوند و با این اندیشه که اله یا قدرتی غیر از خدای واحد وجود دارد به خطاهای پاگان ها ارتداد می یابند. [ ۴]
wiki: ساحره گری اروپایی