ساجگون

لغت نامه دهخدا

ساجگون. ( ص مرکب ) برنگ ساج. تیره :
کنار آبدان گشته بشاخ ارغوان حامل
سحاب ساجگون گشته بطفل عاجگون حبلی.

منوچهری ( دیوان ص 109 ).

برآمد ساجگون ابری ز روی ساجگون دریا
بخار مرکز خاکی نقاب قبه خضرا.

امیرمعزی ( دیوان ص 29 ).

(ص . ) به رنگ ساج ، تیره فام .

به رنگ ساج، سیاه، تیره، تیره فام: برآمد ساج گون ابری ز روی ساج گون دریا / بخار مرکز خاکی نقاب قبهٴ خضرا (امیرمعزی: ۲۳ ).

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید