سائح

لغت نامه دهخدا

سائح. [ ءِ ] ( ع ص ) جهان گرد. آنکه سیاحت کند. ج ، سائحون و سیاح. ( اقرب الموارد ). این انتساب کثرت سفر وسیاحت را میرساند. ( سمعانی ). || روزه دار.( دهار ). || ملازم مسجد. ( آنندراج ). || روزه داری که ملازم مسجد باشد. ( قطرمحیط ) ( آنندراج ). روزه داری است که همیشه در خانه خدا باشد. ( شرح قاموس ). آنکه بقصد عبادت یا تفرج سفر کند. ( قطر المحیط ). ملازم مساجد زیرا که او روزها بی زاد و توشه سیاحت میکند. ( اقرب الموارد ). کسی است که متعبداً سیاحت میکند و زاد و توشه ای با خود ندارد و هر چه بدست می آورد میخورد و این معنی مجازی است. ( تاج العروس ).
سائح. [ ءِ ] ( اِخ ) علی بن ابی بکربن علی هروی مکنی به ابوالحسن و مشهور بسائح ، در موصل متولد شده و در حلب اقامت داشته و بسال 611 هَ. ق. در همان شهر وفات یافته است. علی بن ابی بکر سفرهای زیادی کرده و بهمین مناسبت بسائح شهرت یافته است. ازتألیفات اوست : الاشارات فی معرفة الزیارات. الخطب هرویه. ( ابن خلکان ج 1 ص 377 ) ( ریحانة الادب ج 2 ص 146 ).
سائح. [ ءِ ] ( اِخ ) علی بن محمد علوی خراسانی صوفی مکنی به ابوبکر، از احفاد حضرت امام حسن بوده گویند اوکیمیاگری میدانسته و از ترس اولیای ملک بر جان خویش همیشه از شهری بشهری میرفته و پیش از سال 385 هَ. ق. وفات یافته است. او راست : الاصول ، الطاهر الخفی ، رسالة الیتیم ، کتاب الحقیر النافع، کتاب الشعر و الدم و البیض و عمل میاههما، الحجر الطاهر.کتاب الاصول. ( ابن الندیم چ مصر ص 506 ) ( ریحانة الادب ج 2 ص 146 ).

فرهنگ فارسی

علی بن محمد علوی خراسانی صوفی مکنی به ابوبکر (ف.پیش از ۳۸۵ه.ق. ) وی از احفاد امام حسن ۴ بود و گویند کیمیاگری میدانسته و از ترس اولیای ملک همیشه از شهری بشهر دیگر میرفته . از اوست : الاصول الطاهر الخفی رساله الیتیم کتاب الحقیر النافع کتاب الشعر والدم و البیض و عمل میاههماالحجر الطاهر
سیاحت کننده جهانگرد .

فرهنگ عمید

۱. سیاحت کننده، جهان گرد.
۲. مرد روزه دار و ملازم مسجد.

جدول کلمات

جهانگرد

پیشنهاد کاربران

بپرس