زیگورات چغازنبیل

و برای ستایش این شوشینک ساخته شده است . زیگورات یا معبد هرمی چند طبقه که بلندی اولیه ی آن 52 متر و 5 طبقه بود . چغازنبیل واژه محلی و مرکب از دو واژه ی چغا به معنای تپه در زبان لری و زنبیل که اشاره ای است به مکان معبد که سابقا تپه بوده و آن را به زنبیل واژگون تشبیه می کردند .

درگذشته چوپان های که در فصل های از سال به این منطقه کوچ می کردنند و گوسفندان خود را در اطراف این بناعظیم تاریخی می چراندندبه دلیل عدم دانش تاریخی وآشنا نبودن باتاریخ این منطقه این بنا را صرفا تپه ای طبیعی در وسط دشت می پنداشتند و نامش را چغازنبیل یا زنبیل وارانه گذاشته بودند. بعدها با اکتشافات به عمل آمده توسط تیم های باستان شناسی آلمانی وایتالیایی ( در دهه های 40و50شمسی ) اثبات گشت که این بنا در واقع معبدی بوده است که توسط یکی از امپراطوران عیلامی به نام انتاش بنا گشته است .
معبدزیگورات دور انتاش=امپراطور انتاش این عبادتگاه را در نزدیکی شهر سُوس ( شوش ) پایتخت عیلام بنا کرد و نام خود را بر این بنا نهاد ( بنا بر تحقیقات پروفسور گریشمن ) . دور نیز لغتی سامی ( عربی ) می باشد که امروزه نیز در نزدبومیان خوزستان{اعراب خوزستان}به کار برده میشود و به معنای خانه ، سرزمین ویا منزلگاه میباشد. زیگورات ویا زقورات نام معابد اقوام سامی ( عیلامیان/عرب ها/عبری ها/سومری ها/اکدی ها /آشوری ها /. . . ) میباشد که همگی دارای کاربرد ومشخصات مشابه در معماری و شکل ظاهری هستند و حتی میتوان اهرام موجود در مصر و سودان را نیز نوعی از زیگورات دانست . امروزه اکثر زیگوراتهای به جا مانده در کشور های عراق - اردن - عربستان - سوریه و مصر وشمال سودان میباشند. به تازگی مشاهده می شود عده ای ناآگاه دخمه های به جا مانده از دوران ساسانیان وحتی دوره های پیشین را که در فلات مرکزی ایران به جا مانده اند را صرفا به دلیل موقعیت جغرافیایی مشابه ( قرار گرفتن در پهنای دشت و یا بیابان ) به اشتباه زیگورات معرفی میکننددر حال که زیگورات هاو دخمه ها فاقد کوچکترین تشابه کاربردی میباشند و کاربرد دخمه ها صرفا به منظور جایگاهی برای دفن و رها کردن مردگان میباشد.

به احتمال بسیار زیاد کلمات زیگورات و زیکورات مترادف نمی باشند. کورات جمع کوره میباشد. لذا زی کورات به معنای کوره های زنده. همان طور که زی گورات را در جایی دیگر ، گور یا قبر های زنده معنی کردیم. حال کوره های زنده به این است که آتش آنها دائم باید زنده نگه داشته شوند. در فصل بارندگی و زمستان ایجاد آتش امر مشکلی بوده است. از طریق نگهداری شبانه روزی آتش، ساکنین به آتش دسترسی داشته اند. از طرف دیگر برای ذوب فلزات ( سنگهای معدنی ) و پختن خشت خام و تبدیل کردن آن به آجر ، ایجاد کوره در ارتفاع و یا روی تپه از این امتیاز بر خوردار بوده که نیازی به باد بزن مصنوعی نداشته و از باد طبیعی در ارتفاع جهت دَمیدن در کوره و گُر دادن آتش بهره مند میشده است. بنا بر این به احتمال نزدیک به حقیقت، دو مفهوم زی گورات و زی کورات ، یکی نیستند. شاید آتشکده هایی که در بخش های مرکزی ایران به وجود آمده اند، از قدمت تاریخی زودتری بر خوردار باشند تا کوره های سومریان. در متن های آلمانی نام ساختمانی تمپل های اولیه سومریان به دو شکل زیر نوشته می شوند : e2 - u6 - nir و
gi - gu3 - na
اگر جای اعداد را با حروف عوض کنیم ، عبارت اول به ebufnir و دومی به gigucna تبدیل میشوند. کلمه اول خیلی شبیه به " ابوی فن آوری"
و کلمه دوم شبیه " گی گو سینا " یا مکان گفت و شنود یا عبادتگاه.
بهر حال یک از صفات بر جسته تمدن سومری اعتقاد به خدای مادر ( nana : نانه یا ننه ) به همراه اعتقاد به خدای پدر ( an : آن ) می باشد.
سرزمین کنعان بصورت زیر نوشته میشود :
Kannaan ( کانا آن ) . یعنی خانه آن. و آن منظور همان خدای سومریان می باشد.