زیه

لغت نامه دهخدا

زیه. [ ی َ / ی ِ ] ( اِمص ) زایش. ایلاد. زادن. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
هنرشان همین است کاندر کمر
بگاه زیه مردم آرند بر.
اسدی ( یادداشت ایضاً ).
رجوع به «زه » و «زی » شود.

زیه. [ ی َ / ی ِ / زی ی َ / ی ِ ] ( اِ ) لثه. برآمدگی غضروفین که دندانها در آن جای دارد: گوشت زیه های من رفته است . ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).

فرهنگ فارسی

لثه بر آمدگی غضروفین که دندانها در آن جای دارد .

گویش مازنی

/ziye/ اولین شیری که از پستان خارج شود

پیشنهاد کاربران

بپرس