مجموع وسایلی که برای سواری گرفتن از مَرکب، عمدتاً اسب، به کار می برند. مهم ترین و اصلی ترین افزار آن زین است، که از چرم می سازند و سوار بر روی آن می نشیند. زین کاودیس است و برآمدگی های طرفین آن را که در جهتِ سَر و دُم حیوان است، کوهۀ زین می نامند. بر پشتِ لُختِ مَرکب نمدی می گذارند (نمد زین) و زین را روی آن استوار می کنند تا از آسیب دیدن مرکب جلوگیری شود. زین را با نواری چرمین که از زیر شکم مرکب می گذرد و تنگ نام دارد، و نوار دیگری که زیر دم قرار می گیرد (پاردُم) و نواری که به سینۀ مرکب متصل می شود (سینه بند) بر پشت آن محکم می بندند. دو تسمه از طرفین چپ و راست به رکاب ها اتصال دارند، که می توان با بلند یا کوتاه کردنشان، آن ها را با قامت مرکب و سوار متناسب کرد. برای مهارکردن مرکب، از لگام استفاده می شود که خود ترکیبی است از دسته جلو، کَلِّگی و دهنه که بر سر مرکب بسته می شود. دهنه را، که فلزی است، در دهان مرکب می گذارند و بدین ترتیب سوار می تواند مرکوب را به جهت دلخواه هدایت کند. زین افزار شامل وسایلی فرعی همچون مهمیز، خورجین، زین پوش (غاشیه) و جُل نیز می شود. نعل، میخ، سُم تراش و قَشو هم از آلاتی هستند که برای تیمار و مراقبت از چهارپایان سواری و بارکش از لوازم ضروری است.
