زیستن

زیستن (فیلم ۱۹۵۲). زیستن ( به ژاپنی: 生きる ) ( Ikiru ) چهاردهمین فیلم آکیرا کوروساوا است که در سال ۱۹۵۲ میلادی ساخته شده است. فیلم دربارهٔ کشمکش های درونی یک کارمند اهل توکیو دربارهٔ معنی زندگی است. کارمندی که سی سال کار یکنواخت، هر نوع جاه طلبی و آرمانی را در او خفه کرده و حال درمی یابد که چیزی به مرگش باقی نمانده است. کوروساوا داستان آن را از مرگ ایوان ایلیچ نوشته لئو تولستوی برداشت کرده است. [ ۱] این فیلم به صورت سیاه و سفید ساخته شده است.
این فیلم به دلیل نگاه اجتماعی و دقت و موفقیت کوروساوا در شخصیت پردازی، یکی از مهم ترین کارهای اوست. اگر به این گفته آلن کستی معتقد باشیم که «شخصیت فیلم های کوروساوا همواره به دنبال یافتن معنی و مفهوم زندگی است…» فیلم زیستن را نمونه ای کامل از کوروساوا در جهت این معنا می یابیم. [ ۲]
در سال ۲۰۰۷، تی وی آساهی نسخه ای از آن را دوباره ساخت که برخی از شخصیت ها و گفتمان های آن تغییر کرده بود.
کانجی واتانابه ( با بازی تاکاشی شیمورا ) ، کارمند میان سالی است که سی سال از عمر خود را در یک شغل خسته کننده اداری گذرانده است و اینک رئیس بخشی کوچک در شهرداری است. همسر او مرده و با پسر و عروسش زندگی می کند.
پس از اینکه درمی یابد به سرطان معده دچار گشته و کمتر از یکسال دیگر زنده است دچار پریشانی می شود. ابتدا قصد دارد به پسرش بگوید اما با بی توجهی او پشیمان می شود. پس از آشنایی با یک نویسنده عجیب، به خوشگذرانی روی می آورد ولی پس از یک شب می فهمد که این نیز درمان پریشانی او نیست.
او در روز بعد، تویو را می بیند که از کارمندان زیردستش است و امضای او را برای استعفا می خواهد. او از کارش خسته شده و به دنبال کار دیگری است. شادمانی و اشتیاق او به زندگی، واتانابه را به خود جذب می کند و سعی می کند زمان بیشتری را با تویو بگذراند. پس از مدتی تویو به نیت او مشکوک شده و از او می خواهد که او را رها کند. واتانابه بالاخره می گوید که به اشتیاق و شادی او علاقه مند است و می خواهد همانند او شاد باشد. تویو به او پیشنهاد می کند که در زندگی هدفی داشته باشد و کاری را انجام دهد که او را شاد می کند.
با شنیدن سخنان تویو، واتانبه درمی یابد که هنوز امیدی هست. او بقیه مدت عمر خود را صرف راضی کردن بوروکراسی اداری برای تبدیل حوضچه ای آلوده به یک پارک کودکان می کند.
بخش سوم پس از مرگ واتانابه را نشان می دهد که کارمندان زیردستش در مراسم سوگواری او در جستجوی دلیلی هستند که اشتیاق او را برای ساختن پارک کودکان دریابند. آن ها سرانجام درمی یابند که واتانابه از مرگ خود خبر داشته است. این امر باعث می شود که آن ها هم قسم شوند که از این پس همچون او پیگیر مشکلات مردم باشند. اما می بینیم که در روز پسین، همگی قول خود را فراموش می کنند.