زیست پیری شناسی

زیست پیری شناسی ( به انگلیسی: Biogerontology ) زیرشاخه ای از پیری شناسی است که به فرایند پیری بیولوژیک، ریشه های تکاملی آن و ابزارهای بالقوه برای مداخله در این فرایند مربوط می شود. اصطلاح "biogerontology" توسط S. Rattan ابداع شد و با آغاز مجله BIOGERONTOLOGY در سال ۲۰۰۰ به طور پیاپی به کار گرفته شد. این موضوع شامل تحقیقات بین رشته ای دربارهٔ علل، اثرات و مکانیسم های پیری بیولوژیکی است. لئونارد هایفلیک، زیست پیری شناس، گفته است که میانگین طول عمر طبیعی برای یک انسان حدود ۹۲ سال است و اگر انسان رویکردهای جدیدی برای درمان پیری ابداع نکند، با این طول عمر گیر خواهد کرد. [ ۱] جیمز ووپل پیش بینی کرده است که امید به زندگی در کشورهای صنعتی برای کودکانی که پس از سال ۲۰۰۰ به دنیا می آیند به ۱۰۰ خواهد رسید. [ ۲] بسیاری از زیست پیری شناسان مورد بررسی، امید به زندگی بیش از سه سده را برای متولدان پس از سال ۲۱۰۰ پیش بینی کرده اند. [ ۳] دانشمندان دیگر، بحث برانگیزتر، احتمال طول عمر نامحدود را برای کسانی که در حال حاضر زندگی می کنند پیشنهاد می کنند. به عنوان مثال، اوبری دو گری "فریم زمانی آزمایشی" را ارائه می دهد که با بودجه کافی برای تحقیقات افزایش دستکاری در پیری مانند راهبردهایی برای پیری ناچیز مهندسی شده، "شانس ۵۰/۵۰ برای توسعه فناوری در حدود ۲۵ تا ۳۰ سال آینده داریم که تحت فرضیه های معقول دربارهٔ میزان پیشرفت های بعدی در آن فناوری، به ما اجازه می دهد تا از مرگ افراد بر اثر پیری در هر سنی جلوگیری کنیم. » ایده این رویکرد استفاده از فناوری موجود برای افزایش طول عمر انسان های زنده کنونی به اندازه کافی برای پیشرفت فناوری در آینده برای حل مشکلات باقی مانده مرتبط با پیری است. این مفهوم به عنوان سرعت فرار دیرپایی نامیده می شود.
پیری شناسی پزشکی که به عنوان پیری شناسی تجربی و گسترش زندگی نیز شناخته می شود، زیرشاخه ای از زیست پیری شناسی است که در تلاش برای کند کردن، پیشگیری و حتی وارونه کردن پیری در انسان و جانوران است.