زیبن. [ ب َ / زَ / زِ ب َ ] ( ص ) آنکه عالم را پشت پا زده باشد. ( فرهنگ رشیدی ). شخصی را گویند که عالم را پشت پا زده و ترک دنیا داده باشد. ( برهان ) ( از آنندراج ) ( از انجمن آرا ). تارک دنیا و زاهد. ( ناظم الاطباء ).
