زیاط
لغت نامه دهخدا
زیاط. ( ع مص ) ( از «زی ط» ) منازعه کردن و اختلاف اصوات . ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به ماده قبل شود.
زیاط. [ زَی ْ یا ] ( ع ص ) صَیّاح. ( اقرب الموارد ). صَیّاح و صیحه کننده و هنگامه ساز. ( ناظم الاطباء ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید