زیاده سر. [ دَ / دِ س َ ] ( ص مرکب ) کنایه از کسی است که زیاده بر حالت خود معتقد خود باشد و کاری و مهمی را که از عهده آن برنتواند آمد پیش گیردو به انجام نرساند. ( برهان ) ( از ناظم الاطباء ). کسی که از اندازه خود پا بیرون نهد و بیشتر معتقد خود باشد. ( فرهنگ رشیدی ) ( از آنندراج ) ( از غیاث ). سرکش و مغرور و خودپسند. ( غیاث ) ( ناظم الاطباء ) : چه شد ار دشمنت زیاده سر است ذوالفقار تو هم دو سر دارد.
اشرف ( از آنندراج ).
رجوع به ماده بعد شود.
فرهنگ فارسی
کنایه از کسی که که زیاده بر حالت خود معتقد خود باشد و کاری و مهمی را که از عهده آن بر نتواند آمد پیش گیرد و بانجام نرساند .
