زیادت جو. [ دَ ] ( نف مرکب ) حریص. زیاده طلب. که زیاده جویی کند. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) : آنکه خرسند است اگر نیز گرسنه و برهنه است توانگر است و آنکه زیادت جوست و اگر عالم همه ازآن اوست درویش است.( منسوب به هوشنگ از تاریخ گزیده ، یادداشت ایضاً ).
