زکان. [ زَ / زُ ] ( نف ) شخصی را گویند که از خود رمیده باشد و خود بخود سخن گوید. ( برهان ) ( از ناظم الاطباء ). خود به خود حرف زننده. ( انجمن آرا ) ( آنندراج ).آنکه از خود رمیده بود. و قیل به ازای فارسی. ( شرفنامه منیری ). ژکان. ژگان. در حال زکیدن. زکنده. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). رجوع به زکیدن و ژکان شود. زکان. [ زَ ] ( اِخ ) از قرای سمرقند. رجوع به نزهةالقلوب ج 3 و الانساب سمعانی و زکانی شود.
فرهنگ فارسی
( صفت ) کسی که خود به خود سخن گوید . از قرائ سمرقند
فرهنگ معین
(زَ ) (ص فا. ) کسی که از روی خشم یا دلتنگی با خود حرف بزند.
فرهنگ عمید
= ژکیدن
گویش مازنی
/zekaan/ زل زدن – خیره به چیزی نگاه کردن ممتد & سست عقیده
