زواش

لغت نامه دهخدا

زواش. [ زَ ] ( اِخ ) ستاره ای است سیاره در آسمان ششم که قاضی افلاک است و خانه به برج حوت و قوس دارد و منجمان سعد اکبرش خوانند و آنرا اورمزد و ارمزد و هرمزد نیز گویند و به تازیش برجیس و مشتری نامند و قیل با سین مهمله لغت است. ( آنندراج ). زاوش و ستاره مشتری. ( ناظم الاطباء ). زاوش. مشتری. برجیس. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ) :
حسودانت را داده بهرام نحس
ترا بهره کرده سعادت زواش.
اورمزدی ( یادداشت ایضاً ).
ظاهراً زاوس و زاوش از زئوس یونانی است که به فرانسه ژوپیتر نامند. رجوع به ژوپیتر شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس