زُهَری، محمّد (تنکابن ۱۳۰۵ـ تهران ۱۳۷۳ش)
شاعر ایرانی. دورۀ کودکی و نوجوانی اش در ملایر و شیراز گذشت. از آغاز دهۀ ۱۳۲۰ همراهِ خانواده به تهران آمد و به تحصیل در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی پرداخت و در دهۀ ۱۳۴۰ دورۀ دکتری این رشته را به پایان رساند. او را می توان به لحاظ تجربه های شعری در نسل نخست شاگردان نیما یوشیج قرار داد. علاوه بر مسائل سیاسی و اجتماعی، برخی دل تنگی های فردی و فلسفی در شعرهایش بازتاب یافته است. دفترهای متعددی از سروده هایش نشر یافته است؛ ازجملۀ آن هاست: جزیره (تهران، ۱۳۳۴)، گلایه (تهران، ۱۳۴۵)، شب نامه و قطره های باران (تهران، ۱۳۴۷)، مشت در جیب (تهران، ۱۳۵۱)، پیر ما گفت (تهران، ۱۳۵۶) و دیوان اشعاری به نام برای هر ستاره (تهران، ۱۳۸۱) که گزیده ای از نقد ها و بررسی های شعرهای او را نیز شامل است. از دهۀ ۱۳۲۰ علاوه بر فعالیت های مطبوعاتی، به تدریس در دبیرستان ها و کار در سازمان برنامه و بودجه، امور مطبوعاتی وزارت فرهنگ، و کتابخانۀ ملی ایران پرداخت و مدتی هم معاونت کتابخانۀ ملی ایران را برعهده داشت.
شاعر ایرانی. دورۀ کودکی و نوجوانی اش در ملایر و شیراز گذشت. از آغاز دهۀ ۱۳۲۰ همراهِ خانواده به تهران آمد و به تحصیل در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی پرداخت و در دهۀ ۱۳۴۰ دورۀ دکتری این رشته را به پایان رساند. او را می توان به لحاظ تجربه های شعری در نسل نخست شاگردان نیما یوشیج قرار داد. علاوه بر مسائل سیاسی و اجتماعی، برخی دل تنگی های فردی و فلسفی در شعرهایش بازتاب یافته است. دفترهای متعددی از سروده هایش نشر یافته است؛ ازجملۀ آن هاست: جزیره (تهران، ۱۳۳۴)، گلایه (تهران، ۱۳۴۵)، شب نامه و قطره های باران (تهران، ۱۳۴۷)، مشت در جیب (تهران، ۱۳۵۱)، پیر ما گفت (تهران، ۱۳۵۶) و دیوان اشعاری به نام برای هر ستاره (تهران، ۱۳۸۱) که گزیده ای از نقد ها و بررسی های شعرهای او را نیز شامل است. از دهۀ ۱۳۲۰ علاوه بر فعالیت های مطبوعاتی، به تدریس در دبیرستان ها و کار در سازمان برنامه و بودجه، امور مطبوعاتی وزارت فرهنگ، و کتابخانۀ ملی ایران پرداخت و مدتی هم معاونت کتابخانۀ ملی ایران را برعهده داشت.