زهدباوری

زُهدباوری ( به انگلیسی: Pietism ) از جنبش های بانفوذ مذهبی بود که در سده هفدهم میلادی در میان لوتری های آلمانی پدید آمد. تأکید زهدباوران بر تجربه های شخصی از ایمان دینی و مطالعه انجیل بود، برخلاف روش غالب کلیسای لوتری که تأکید را بر آموزش های رسمی دینی و الهیات و اثر گرفتن زندگی فرد مسیحی از این آموزش ها قرار می داد. [ ۱]
نمایندگان این جنبش، همانند اشپِنِر، فرانکه، تسینسدورف و بِنِگِل بنای یک زهدباوری فعال و پویایی را گذاردند که حیات تقدس یافته فرد و انجیل در کانون آن قرار داشتند. متن، در زهدباوری از جایگاه والایی برخوردار است و علوم انجیلی زمینه، رشد یافته است. یکی از وجوه مشخصه این زهدباوری گرایش به عزلت گزینی از هر چیز دنیوی است. [ ۲]
از منظر آموزه، زهدباوری امروزین اوانگلیکال است، ولی هر اوانگِلیکالی زهدباور نیست. زهدباوران نسبت به اشکال پرهیزگارانه و نمودهای اوانگِلیکال برخوردی احتیاط آمیز دارند. از سوی دیگر زهدباوران تفاهم چندانی نسبت به رفتار مبارزه جویانه بنیادگرایان ندارند. از این رو زهدباوران راه خود را از کلیسای ایالتی ( در آلمان ) جدا نساختند و چنان که امروز شاهد آن هستیم کلیسای ایالتی وورتمبرگ شمار کثیری از اعضای زهدباور را در میان خود دارد. در واقع به زهدباوری یا پارسایی به مثابه شکلی ویژه از ایمان اوانگِلیکال نگریسته می شود. [ ۲]