زنگیچه

لغت نامه دهخدا

زنگیچه. [ زَ چ َ / چ ِ] ( اِ مصغر ) آرنج در خراسان. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ). ابتدای ساعد دست. مرفق. ( فرهنگ فارسی معین ).

فرهنگ فارسی

آنج، مرفق
( اسم ) ابتدای ساعد دست مرفق .

فرهنگ معین

(زَ چِ یا چَ ) (اِمصغ . ) مرفق ، ابتدای ساعد و دست .

فرهنگ عمید

آرنج، مرفق.

گویش مازنی

/zangiche/ آرنج

پیشنهاد کاربران

"زِنگیچِه" ، به کسرِ ز و کسرِ چ
آرنج
گویش مردم شاهرود
آرنگ و یا آرنج دست هم میگویند
کلندزانوی دست که به آن آرنگ یا معرب آن آرنج است که عرب به آن مرفق میگوید و آیه 5سوره مبارکه مائده. میفرماید فاغسلو وجوهکم و ایدیکم الی المرافق صورت و دستانتان را تا زنگیچه بشوئید سپی ومسحو بروئسکم وارجلکم الیل کعبین پس از سر تا پایتان را یک دستی بکشید
آرنج

بپرس