زنگ دندان. [ زَ گ ِ دَ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) حفر. قلح. زردی دندان و تباهی آن. و آن قشری است که بر روی عاج دندانها تشکیل می یابد و موجب فساد دندانها میگردد. - زنگ دندان نشستن ، یا زنگ دندان بودن ؛ یعنی سخت ناشتا بودن : «بچه ها تا ظهر زنگ دندان نشستند»؛ یعنی هیچ نخوردند. ( از یادداشتهای بخط مرحوم دهخدا ).
