زندگی گالیله

برتولت برشت این نمایش نامه را پس از آنکه مارکسیست شد نگاشته است و این آخرین اثر او قبل از مرگش می باشد.
• گالیله: حقیقت فرزند زمان نه مقامات، به راستی که حماقت انسان را حد و مرزی نیست. ( صفحه ۸۹ )
• گالیله: آن کس که حقیقت را نمی داند، احمق است. اما کسی که حقیقت را می داند و آن را دروغ می نامد تبهکار است. ( صفحه ۱۵۳ )
• کشیش جوان: خداوند عالم ماده را آفریده است، همچنان که مغز بشر را آفرید. پس با علم فیزیک مخالفتی ندارد.
• گالیله: قبل از ثابت شدن یک فرضیه به آن معتقد و دلبسته نشوید که همین وابستگی سدّی برای دانائی است ( مضمون یک متن طولانی )
• گالیله: ( در دادگاه تفتیش عقاید ) آقایان خواهش می کنم، فقط اندکی عقل! ( صفحه ۲۰۱ )
• آندره آ: پس همه چیز با زور بدست نمی آید! هرکاری از زور ساخته نیست! پس حماقت مغلوب شد. بلاهت روئین تن نیست! پس انسان را از مرگ گریزی نیست! ( صفحه ۲۰۳ )
• آندره آ: بدبخت ملتی که قهرمان ندارد. ( صفحه ۲۰۵ )
• گالیله: نه بدبخت ملتی که نیاز به قهرمان دارد. ( صفحه ۲۰۶ )
• گالیله: مقدس باد جامعهٔ ما، جامعهٔ سوداگران و ریاکاران و بزدلان. ( صفحه ۲۲۲ )
گالیله به حکم دادگاه تفتیش عقاید تا پایان عمر در دهکده ای به نزدیکی فلورانس تبعید و زندانی می شود؛ و در اواخر عمر دچار ضعف شدید بینایی شده و با وجود بیماری شدید، باقی ماندهٔ عمر را صرف تکمیل رساله اش می کند. وی در آخرین ملاقات با آندریا، "کتاب مباحثات خود را به او هدیه می دهد. آندریا که دلیل توبهٔ استادش را ادامه دادن تحقیقات علمی می بیند، اکنون از او معذرت خواهی می کند اما گالیله صادقانه می گوید که دلیل اصلی توبه اش، ترس از شکنجه شدن بوده و هیچ هدفی در کار نبوده است و هنگامی که آندریا بی تاب و خشمگین فریاد می زند: «بدبخت ملتی که قهرمان ندارد»، استاد به او پاسخ می دهد: «بدبخت ملتی که به قهرمان نیازمند است».