[ویکی اهل البیت] زندگی مفهومی است که در بین تمام افراد بشر در محاورت عادی معنای مشخصی دارد جزو هر مسلک و ملتی که باشند اما قرآن از آنچه معمولا به این عنوان شناخته می شود به "الحیوة الدنیا" تعبیر می کند. و خدای سبحان با این که زندگی دنیا را زندگی دانسته، ولی در عین حال در مواردی از کلامش آن را زندگی پست و خوار و غیرقابل اعتنا دانسته، از آن جمله فرموده:
پس ملاحظه کردید که خدا زندگی دنیا را به این اوصاف توصیف کرد و آن را متاع خوانده و متاع به معنای هر چیزی است که خود آن هدف نباشد بلکه وسیله ای برای رسیدن به هدف باشد و آن را عرض خواند و عرض چیزی است که خودی نشان می دهد و بزودی از بین می رود، و آن را زینت خواند و زینت به معنای زیبائی و جمالی است که ضمیمه چیز دیگری شود، تا به خاطر زیبائیش آن چیز دیگر محبوب و جالب شود، در نتیجه آن کسی که به طرف آن چیز جذب شده، چیزی را خواسته که در آن نیست و آنچه را که در آن هست نخواسته و نیز آن را لهو خوانده و لهو عبارت است از کارهای بیهوده ای که آدمی را از کار واجبش باز بدارد و نیز آن را لعب خوانده و لعب عبارت است از عملی که به خاطر یک هدف خیالی و خالی از حقیقت انجام گیرد و آن را متاع غرور خوانده و متاع غرور به معنای هر فریبنده ای است که آدمی را گول بزند.
آیه دیگری جامع همه خصوصیات آیات بالا است و آن آیه این است: «و ما هذه الحیوة الدنیا الا لهو و لعب، و ان الدار الاخرة لهی الحیوان لو کانوا یعلمون».
این آیه شریفه می خواهد حقیقت معنای زندگی، یعنی کمال آن را از زندگی دنیا نفی نموده و آن حقیقت و کمال را برای زندگی آخرت اثبات کند، چون زندگی آخرت حیاتی است که بعد از آن مرگی نیست، همچنان که فرمود: «امنین لایذوقون فیها الموت الا الموتة الاولی» پس اهل آخرت دیگر دچار مرگ نمی شوند و هیچ نقصی و کدورتی عیششان را مکدر نمی کند، لیکن صفت اول یعنی ایمنی، از آثار حقیقی و خاص زندگی آخرت و از ضروریات آن است.
پس زندگی اخروی، زندگی حقیقی و بر طبق حقیقت است، چون ممکن نیست مرگ بر آن عارض شود، برخلاف حیات دنیا.
امام علی علیه السلام می فرماید: «آگاه باشید این دنیا که شما آن را آرزو کرده و به آن علاقه دارید و شما را گاه به خشم می آورد و زمانی خشنود می سازد، نه سرای اقامت و باقی ماندن شما است و نه جایی که برای آن آفریده شده و نه محلی که به آن دعوت گشته اید» .
در سفارشی از امام سجاد علیه السلام آمده است: پس ای بندگان خدا از آن مردمی باشید که اندیشه می کنند و به دنیا دل نبندید که همانا خدای عز و جل به محمد صلی الله علیه و آله می فرماید: «دل به مردم ستمکار نبندید که آتش شما را فراگیرد» (سوره هود، آیه 113) و دل مبندید به رونق دنیا و آنچه در آن است دل بستن کسی که آن را خانه نشیمن ماندنی و جایگاه همیشگی برای خویش گرفته، زیرا دنیا سرای موقت و جای کوچ کردن و خانه عمل و کار است، پس توشه گیرید در آن کارهای شایسته را پیش از پراکنده شدن روزهای آن و پیش از رسیدن اجازه ویرانی آن از جانب خداوند زیرا چنانست که همان کسی که او را از ابتدای کار و در آغازش آباد کرده ویرانش سازد و او است سرپرست میراث زمین.
پس ملاحظه کردید که خدا زندگی دنیا را به این اوصاف توصیف کرد و آن را متاع خوانده و متاع به معنای هر چیزی است که خود آن هدف نباشد بلکه وسیله ای برای رسیدن به هدف باشد و آن را عرض خواند و عرض چیزی است که خودی نشان می دهد و بزودی از بین می رود، و آن را زینت خواند و زینت به معنای زیبائی و جمالی است که ضمیمه چیز دیگری شود، تا به خاطر زیبائیش آن چیز دیگر محبوب و جالب شود، در نتیجه آن کسی که به طرف آن چیز جذب شده، چیزی را خواسته که در آن نیست و آنچه را که در آن هست نخواسته و نیز آن را لهو خوانده و لهو عبارت است از کارهای بیهوده ای که آدمی را از کار واجبش باز بدارد و نیز آن را لعب خوانده و لعب عبارت است از عملی که به خاطر یک هدف خیالی و خالی از حقیقت انجام گیرد و آن را متاع غرور خوانده و متاع غرور به معنای هر فریبنده ای است که آدمی را گول بزند.
آیه دیگری جامع همه خصوصیات آیات بالا است و آن آیه این است: «و ما هذه الحیوة الدنیا الا لهو و لعب، و ان الدار الاخرة لهی الحیوان لو کانوا یعلمون».
این آیه شریفه می خواهد حقیقت معنای زندگی، یعنی کمال آن را از زندگی دنیا نفی نموده و آن حقیقت و کمال را برای زندگی آخرت اثبات کند، چون زندگی آخرت حیاتی است که بعد از آن مرگی نیست، همچنان که فرمود: «امنین لایذوقون فیها الموت الا الموتة الاولی» پس اهل آخرت دیگر دچار مرگ نمی شوند و هیچ نقصی و کدورتی عیششان را مکدر نمی کند، لیکن صفت اول یعنی ایمنی، از آثار حقیقی و خاص زندگی آخرت و از ضروریات آن است.
پس زندگی اخروی، زندگی حقیقی و بر طبق حقیقت است، چون ممکن نیست مرگ بر آن عارض شود، برخلاف حیات دنیا.
امام علی علیه السلام می فرماید: «آگاه باشید این دنیا که شما آن را آرزو کرده و به آن علاقه دارید و شما را گاه به خشم می آورد و زمانی خشنود می سازد، نه سرای اقامت و باقی ماندن شما است و نه جایی که برای آن آفریده شده و نه محلی که به آن دعوت گشته اید» .
در سفارشی از امام سجاد علیه السلام آمده است: پس ای بندگان خدا از آن مردمی باشید که اندیشه می کنند و به دنیا دل نبندید که همانا خدای عز و جل به محمد صلی الله علیه و آله می فرماید: «دل به مردم ستمکار نبندید که آتش شما را فراگیرد» (سوره هود، آیه 113) و دل مبندید به رونق دنیا و آنچه در آن است دل بستن کسی که آن را خانه نشیمن ماندنی و جایگاه همیشگی برای خویش گرفته، زیرا دنیا سرای موقت و جای کوچ کردن و خانه عمل و کار است، پس توشه گیرید در آن کارهای شایسته را پیش از پراکنده شدن روزهای آن و پیش از رسیدن اجازه ویرانی آن از جانب خداوند زیرا چنانست که همان کسی که او را از ابتدای کار و در آغازش آباد کرده ویرانش سازد و او است سرپرست میراث زمین.
wikiahlb: زندگی_دنیا