زندگانی نو

زندگانی نو ( به ایتالیایی: La Vita Nuova ) ، ( به لاتین: Vita Nova ) ، کتاب کوچکی است از دانته آلیگیری که آن را در بین سال های ۱۲۹۳ تا ۱۲۹۵ میلادی، پیش از نوشتن کمدی الهی نگاشت. این کتاب شامل نظم و نثر است و دانته در آن به بیان عشق خود به بئاتریس پورتیناری می پردازد. نوشتن این کتاب به زبان ایتالیایی به جای زبان لاتین امری مهم در دوران خود بوده و به همراه کتاب کمدی الهی به تبدیل لهجهٔ توسکانی به زبان استاندارد ایتالیا کمک کرده است.
دانته در این کتاب از نخستین برخوردش در دوران کودکی با بئاتریس ( هنگامی که هر دو ۹ ساله بودند ) و از هیجان ها و احساس های شدید و منقلب کننده ای که در حضور آن دوشیزهٔ جوان در وجود خویش احساس می کرده سخن گفته و سپس کمی بعد از مرگ نابهنگام آن بانو ( در سن ۲۴ سالگی ) ، و اخلاص و اندوهی که نسبت به یاد و خاطرهٔ او تا آخر عمر خواهد داشت سخن می گوید، به گونه ای که وفاداری و علاقهٔ این شاعر بزرگ، قرن هاست به عنوان بخشی بسیار ارزشمند و بااهمیت از سنت ادبی و فرهنگ شاعرانهٔ ادبیات رومانتیک در سراسر اروپا و اساساً در دنیای غرب به شمار می آید. [ ۱]
دانته علاقه مند بود که اشعار مربوط به عشق خود، بئاتریس را گردآوری کند و با تفسیری خودزندگینامه به شرح آنها بپردازد و به خوانش دقیق آنها کمک کند.
در این کتاب، ۳۱ شعر وجود دارد که بدین ترتیب قرار گرفته اند: ده قطعهٔ کوتاه، یک سرود بلند، چهار قطعهٔ کوتاه، یک سرود بلند، چهار قطعهٔ کوتاه، یک سرود بلند، ده قطعهٔ کوتاه. [ ۲]
دانته در بخش های نثر این کتاب به شرح شعرها پرداخته است.
نام اشخاص در این کتاب تنها با اسم کوچک آنها آمده و دانته از آوردن نام های خانوادگی و جزئیات بیشتر دربارهٔ افراد خودداری کرده است. او با این کار سعی کرده از شناسایی افرادی که نام برده جلوگیری کند. افراد در این کتاب بیشتر با حالت استعاره به کار برده شده اند.
دانته در هیچ جای این کتاب نام خود را نیاورده است. او از جیودو کاوالکانتی با عنوان «نزدیکترین دوستم» و از خواهرش را با عنوان «بانویی جوان و نجیب … که از خویشاوندان نزدیک من بود» نام برده است. خواننده در این کتاب با آشفتگی احساسی نویسنده روبه رو می شود که ذهنش درگیر رسیدن به عشقی سهمگین است. خواندن زندگانی نو برای درک مفاهیم و جزئیات کتاب بعدی دانته، کمدی الهی، ضروری است.