زند و پازند

Magos و majus با تلفظ های ماگوس و ماجوس :
- پیشوند ما در این دو واژه یعنی ضمیر اول شخص جمع نه تنها اشاره به افراد انسانی بلکه به کلیه موجودات غیر زنده و زنده نباتی و حیوانی و انسانی و ماه و خورشید و ستارگان منظومه شمسی و ستارگان داشته است.
- پسوند س ( s ) مخفف است بوده و می باشد.
- گو در ماگوس نه به معنای گوینده و سخن گوی ما افراد انسانی بلکه او به ما می گوید که ما چه هستیم. یعنی ما را بخوبی می شناسد.
- جو در ماجوس نه به معنای جوینده و در پی جُستن ما بلکه او پژوهشگر هستی و وجود ماست.
- ضمیر سوم شخص مفرد یعنی او که در این دو واژه مستتر یا پنهان است، اشاره به خداوند نداشته بلکه به شکل مفرد اشاره به خردمندان و آموزگاران و پند و اندرز دهندگان گم نام داشته است.
مهمترین آن پند و اندرز ها به شکل ایده های حقیقی و طلائی و منور و درخشان در پشت پرده ظاهر گردونه مهر ایرانیان و چرخه تولد و مرگ هندوان و رسم هفت سین ایرانیان و اعداد هفت و ده نهفته است و تاکنون توسط خود ایرانیان و هندوان و پژوهشگران و محقیقن بیگانه در متون وِدا های چهارگانه و اُپانی شاد های چند گانه هندوان و اوستای ایرانیان کشف نگردیده اند. ژرف ترین راز و معنای نهفته در پشت پرده این دو گردونه عبارت بوده و می باشد از جاودانگی عشق و زندگی انسانی و آنهم بطور خطی و پیوسته ( یک بار متولد شدن و دیگر نمردن ) بلکه منقطع و ناپیوسته و دایره وار و پشت سر هم و در طول همدیگر و هربار در مداری برتر و کمال یافته تر از مدار قبلی یا پیشین و آنهم در سر جای خود و نه بصورت مارپیچی یا فنری شکل از پایین بسوی بالا بلکه به شکل وادی به وادی یا منزل به منزل یا پله به پله و یا ایستگاه به ایستگاه تا رسیدن یا بازگشتن انسان بهمراه تار و پود های کثیر و فراوان و گوناگون این واقعیت و طبیعت و کیهان به حالت آفرینش اولیه یا بنیادین و یا آغازین در سطح کمال ایده آل خوبی و زیبایی با کمیت و کیفیت بهشت برین. و آنهم از طریق چرخه یا گردش وقوع مه بانگ های هفتگانه و متوالی بر اثر نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای هرکدام از گیتی ها یا دنیا ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی و مساوی و موازی و بیشمار بطور مطلقا یکسان و برابر. و نه از طریقه ها یا راه های دیگری از قبیل گردش حلول روان یا تناسخ از دیدگاه هندوان و مصریان ( دو نوع تناسخ کاملا متفاوت ) و یا مهاجرت یا رفت و آمد یکباره روان بین عالم ایده ها یا ماوراء طبیعت در بالا یا اعلا و عالم محسوسات یا طبیعت در پائین یا اسفل از دیدگاه افلاطون و یا از طریق گردش چرخه متافیزیکی ارسطو به شکل ماقبل - طبیعت - مابعد و یا بصورت ایده ها - محسوسات - ایده ها، در یک جهان قدیمی و غیر حادث و باز و بیکران از نوع جهان ارسطویی و یا از راه آمدن بابا آدم و ننه حوای دینی به مثابه تافته هائی جدا بافته از کل ، از بیرون به درون این دنیا پس از جدائی و طرد و رانده شدن شان از باغ فسقلی بهشت ( Eden با تلفظ اِدِن ) و آسمان و پیشگاه بیکران خداوند متعال و تبعید شان به روی کره زمین و بازگشت آنان و آیندگانشان از طریق قبض یا جدایی روح بطور دائم از کالبد به اصطلاح مادی بهنگام فرا رسیدن لحظه مرگ و صعود و معراج آن در قالبی مثالی به عالم میانی تحت عنوان برزخ و الا آخر بر اساس بینش و باور ادیان به اصطلاح توحیدی ابراهیمی یعنی یهودیت و مسیحیت و اسلام ( در دو دین یهودیت و مسیحیت هیچگونه خبری از عالم میانی برزخ در دست نمی باشد ) و یا از طریق پریدن جان از قفس تنگ خاکی و پرواز آن مثل یک پرنده سبک بال و نامرئی از جهان فانی و مادی به جهان باقی یا معنوی و پیوستن آن در آنجا و برخورداری از زندگی جاودانه از دیدگاه ادیبان و شاعران و عارفان پارسی و فارسی زبان.

و از علائم صدا دار فتحه ( بالا ) و کسره ( پایین ) و ضمه ( واو کوچک ) و سکون ( ۰ ) استفاده می شود، نمی توان با اطمینان و یقین دانست که بین حروف n و d کدام علامت قرار گرفته است. فتحه یا کسره و یا ضمه؟ زانَد یا زانِد یا زانُد ؟ حرف a در بین دو حرف اول یعنی z و n معادل حرف الف می باشد و نه معادل علامت فتحه. لذا من معتقدم که تلفظ زانَد به حقیقت بسیار نزدیکتر است، زیرا کلمه زان در زبان اقوام ماد و کرد های امروز معادل واژه فارسی دان بوده و می باشد و مخفف زانِستن یا دانستن ( دانش ) است. زانَد یعنی می داند و پازانَد یعنی پایه را می داند و یا به اساس و بنیاد آشنا و آگاه می باشد و یا راه را می شناسد. طوریکه از تحقیقات پژوهشگران غربی بر می آید، سیستم الفبای خط اوستایی دارای ۴۸ حرف بوده که ۱۴ تا از آنها صدا دار ( مُصَوَت ) و ۳۴ تا ساکن یا بدون صدا و یا صامت بوده اند. در عوض سیستم الفبای خط پهلوی فاقد حروف صدا دار می باشد و تعداد حروف ساکن هم کمتر از تعداد حروف خط اوستایی می باشد. این احتمال هم شاید قریب به یقین باشد که تلفظ اصلی و ریشه ای واژه Pahlavi به شکل امروزی آن یعنی پهلَوی نبوده است بلکه به شکل پهلو یِ یعنی در کنارِ . منظور از پیدایش یک خط و زبان جدید در کنار و یا بعد از یک خط و زبان قدیمی تر یعنی اوستایی. برای مقایسه : فیزیک و متا فیزیک ارسطو : اوستایی و متا اوستایی. بهر حال این حقیر بر این باورم که عنوان اصلی و ریشه کتاب اوستا به شکل " هو سِتا " بوده است به معنای ستاینده هو. واژه هو نام خدای پدر بوده است در فرهنگ و تمدن قوم فارسی زبان ایلام ( elam : با تلفظ : اِل یا ایل عام ) مخترع یکی از خطوط میخی سه گانه. واژه عبری یَهوَه در اصل و ریشه به شکل یاهو بوده و اقتباس از هو ایلامیان ( عیلامیان ) می باشد. اَهو زرتشتیان هم همان هو ایلامیان می باشد به اضافه پیشوند " اَ " که بطور کلی به معنای هو آغازین یا هو اولیه می باشد. نوشتار و تلفظ اصلی و ریشه ای پسوند مزدا در عنوان اهورامزدا به شکل مَزِدا بوده است که بصورت امر نفی ریشه در مصدر زدودن یا پاک کردن داشته و خطاب به شنونده به معنای زیر بوده است : یاد هو آغازین را فراموش نکن بلکه همیشه آنرا بخاطر بسپار.