زنجانی محمدباقر

[ویکی نور] آیت الله میرزا محمدباقر زنجانی، معروف به «جمال الدین»، در بیست و سوم رمضان 1312ق، در زنجان متولد شد. پدرش، محمدمهدی، فرزند میرزا احمد که از تجار بافضیلت بود، به خاطر علاقه به علما، فرزندش را به تحصیل علوم دینی تشویق کرد و او به حوزه علمیه روی آورد.
خواندن و نوشتن، قرائت قرآن و کتب مقدماتی را در مکتب آموخت، سپس به حوزه علمیه زنجان رفت. نخستین استادش در ادبیات عرب، برادرش، خطیب و شاعر توانا، محمدحسن زنجانی (سعید) بود. علامه فقیه میرزا عبدالرحیم طارمی زنجانی، خوئینی زنجانی، علامه ریاضی هیوی، میرزای ابراهیم زنجانی (نویسنده الرد علی البابیة)، حجت الاسلام حاج سید حسن قنادزاده و شیخ زین العابدین زنجانی، دیگر استادان وی بودند.
ایشان در آغاز جوانی، از مدرسان مشهور زنجان بود و کتب سطح عالی را هم تدریس می کرد.
او پس از درگذشت پدر به قصد زیارت و تحصیل در 17 ربیع الثانی 1338ق، به سوی نجف اشرف مهاجرت کرد و پس از زیارت، برای استفاده از درس آیت الله میرزا محمدتقی شیرازی، به کربلا رفت و تا زمان وفات استاد، از درس فقهش بهره برد، سپس به نجف بازگشت و در درس های فرزانگان علم و دانش حاضر شد.
آیات سید ابوالحسن موسوی اصفهانی، آقا ضیاء الدین عراقی، میرزا محمدحسین غروی نائینی و شیخ اسماعیل غروی محلاتی، اساتید وی در نجف اشرف بوده اند.
وی بیش از چهارده سال در درس های فقه و اصول میرزای نائینی شرکت کرد و در شمار برترین شاگردان وی جای گرفت.