زنبورخوار گلوخرمایی ( Blue - cheeked bee - eater، با نام علمی Merops Persicus ) که در انگلیسی به آن زنبورخوار گونه آبی نیز گفته می شود پرنده ای از راستهٔ سبزقباسانان و تیرهٔ زنبورخواران است. زیستگاه این پرنده گستره ای از شمال آفریقا و خاورمیانه از شرق ترکیه تا قزاقستان و ایران وهندوستان را شامل می شود. این پرنده مهاجر بوده و زمستان ها را در مناطق گرمسیری آفریقا سپری می کند اما جمعیت هایی نیز از زنبورخوارهای گلوخرمایی هستند که تمام سال را در یک منطقهٔ جغرافیایی در قارهٔ آفریقا موسوم به ساحل می گذرانند و در همان جا نیز به زادوولد می پردازند.
... [مشاهده متن کامل]
زنبورخوار گلوخرمایی نیز مانند دیگر زنبورخواران دارای پرهایی رنگارنگ و جثه ای باریک و کشیده است. این پرنده کمی بزرگتر از زنبورخوار معمولی بوده و طولش به ۳۰ سانتی متر می رسد. بیشتر پرهای پرنده سبزرنگ است و در ناحیهٔ صورت نوار چشمی ای سیاه و گونه هایی آبی رنگ دارد. گلوی پرنده زرد و قهوه ای است و منقار آن سیاه است. سطح زیرین بال ها تقریباً خرمایی است و دو شاهپر بلند وسط دم تقریباً ۷ سانتی متر دیگر به طول پرنده می افزاید.
غذای اصلی زنبورخوار گلوخرمایی را حشرات به ویژه زنبور معمولی، زنبور بی عسل و زنبور قرمز تشکیل می دهد با این حال گمان می رود که سنجاقک بخش بیشتری از شکارهای این گونه از زنبورخوارها را تشکیل دهد. سیم های تلفن درصورت وجود بهترین کمین گاه برای زنبورخوار گلوخرمایی برای حمله و گرفتن شکارش است.
این پرنده در مناطق نیمه گرمسیری و نیمه بیابانی که دارای تعداد کمی درخت مانند آکاسیا باشد زندگی می کند و زمستان ها را در علفزارها و زمین های جنگلی باز می گذراند. در ایران نیز این پرنده در شمال کشور به تعداد زیاد یافت می شود و در تابستان ها می توان آن ها را در جزایر قلمرو استان هرمزگان همچون جزیره فرور دید.
زنبورخوار گلوخرمایی معمولاً به صورت تکی یا در کلونی های کم جمعیت که بیش از ۱۰ پرنده را شامل نمی شود به آشیان سازی می پردازد. همچنین این پرنده ممکن است مبادرت به لانه سازی در کلونی های زنبورخوارهای معمولی نماید. او آشیانه اش را در سواحل ماسه ای، دیواره های خاکی، صخره های کوتاه یا سواحل دریای مازندران با حفر تونلی دراز به طول ۱ تا ۳ متر می سازد و بین ۴ تا ۸ ( معمولاً ۶ یا ۷ ) تخم سفید کروی شکل در آن می گذارد. هر دو پرندهٔ نر و ماده به مراقبت از تخم ها می پردازند ما پرندهٔ ماده شب ها به تنهایی بر روی تخم ها می نشیند. جوجه ها در فاصلهٔ ۲۳ تا ۲۶ روز از زمان تخم گذاری بیرون می آیند.
... [مشاهده متن کامل]
زنبورخوار گلوخرمایی نیز مانند دیگر زنبورخواران دارای پرهایی رنگارنگ و جثه ای باریک و کشیده است. این پرنده کمی بزرگتر از زنبورخوار معمولی بوده و طولش به ۳۰ سانتی متر می رسد. بیشتر پرهای پرنده سبزرنگ است و در ناحیهٔ صورت نوار چشمی ای سیاه و گونه هایی آبی رنگ دارد. گلوی پرنده زرد و قهوه ای است و منقار آن سیاه است. سطح زیرین بال ها تقریباً خرمایی است و دو شاهپر بلند وسط دم تقریباً ۷ سانتی متر دیگر به طول پرنده می افزاید.
غذای اصلی زنبورخوار گلوخرمایی را حشرات به ویژه زنبور معمولی، زنبور بی عسل و زنبور قرمز تشکیل می دهد با این حال گمان می رود که سنجاقک بخش بیشتری از شکارهای این گونه از زنبورخوارها را تشکیل دهد. سیم های تلفن درصورت وجود بهترین کمین گاه برای زنبورخوار گلوخرمایی برای حمله و گرفتن شکارش است.
این پرنده در مناطق نیمه گرمسیری و نیمه بیابانی که دارای تعداد کمی درخت مانند آکاسیا باشد زندگی می کند و زمستان ها را در علفزارها و زمین های جنگلی باز می گذراند. در ایران نیز این پرنده در شمال کشور به تعداد زیاد یافت می شود و در تابستان ها می توان آن ها را در جزایر قلمرو استان هرمزگان همچون جزیره فرور دید.
زنبورخوار گلوخرمایی معمولاً به صورت تکی یا در کلونی های کم جمعیت که بیش از ۱۰ پرنده را شامل نمی شود به آشیان سازی می پردازد. همچنین این پرنده ممکن است مبادرت به لانه سازی در کلونی های زنبورخوارهای معمولی نماید. او آشیانه اش را در سواحل ماسه ای، دیواره های خاکی، صخره های کوتاه یا سواحل دریای مازندران با حفر تونلی دراز به طول ۱ تا ۳ متر می سازد و بین ۴ تا ۸ ( معمولاً ۶ یا ۷ ) تخم سفید کروی شکل در آن می گذارد. هر دو پرندهٔ نر و ماده به مراقبت از تخم ها می پردازند ما پرندهٔ ماده شب ها به تنهایی بر روی تخم ها می نشیند. جوجه ها در فاصلهٔ ۲۳ تا ۲۶ روز از زمان تخم گذاری بیرون می آیند.
