تعداد زنان در معماری، در طول سالیان متمادی بخاطر تحت سلطه بودن این رشته توسط مردان، بسیار کم و در حد استثناء بوده است. تا پایان قرن ۱۹ میلادی زنان عملاً هیچ نقشی در این زمینه بازی نکردند. در پایان قرن ۱۹م بعضی مدارس معماری در اروپا ( در ابتدا فنلاند ) شروع به پذیرفتن زنان در برنامه های آموزشی شان کردند. تنها در سال های اخیر و از هزارهٔ جدید با چند حرکت برجسته شامل دو جایزهٔ پرتیزکر به رسمیت شناخته شدن زنان آغاز شد. اما با وجود این که ۴۰٪ فارغ تحصیلان معماری در غرب زن هستند، تنها حدود ۱۲٪ برای مجوز کار درس می خوانند.
... [مشاهده متن کامل]
در چند صد سال پیش دو زن به عنوان استثناهای تاریخی نمایان هستند.
آنها نقش مهمی به عنوان معمار بازی کردند. در فرانسه، کاترین بریسکانت ( حدود ۱۴۹۴–۱۵۲۶ ) دارای نفوذ بالایی در ساخت شتو د شناسو در دره لویر و نظارت بر پیشرفت کار بین سال های ۱۵۱۳ تا ۱۵۲۱ بود. و در زمانی که شوهرش در جنگ علیه ایتالیا بود تصمیم های مهمی معماری می گرفت.
در بریتانیا مقدار قابل توجهی نشانه بر این است که بانو الیزابث پیلبراهام ( ۱۶۳۲–۱۷۰۵ ) که کارهای معمار هلندی پیتر پوست و همچنین کارهای پالادیو از ونتو ایتالیا و استادترسیزدنز از آلمان را مطالعه کرده بود، معمار عمارت ووتون در باکلینگ همشایر و بسیاری بناهای دیگر بود. همچنین گفته شده که او مربی لرد کریستوفر رن یکی از برجسته ترین معماران بریتانیا بوده است. از آنایی که برای یک زن غیرممکن بود که به معمار بودن اقرار کند، ولبراهام از معماران مرد برای نظارت بر ساخت و ساز استفاده کرد.
حدوداً در پایان قرن ۱۸، یک زن انگلیسی دیگر به نام مَری تاونلی ( ۱۷۵۳–۱۸۳۹ ) که توسط لرد جایشا رینالدزآموزش دیه بود، طراحی چندین بنا در رامس گیت در جنوب شرقی انگلستان را برعهده داشت. از جملهٔ آن ها می توان به خانهٔ تاونلی که به عنوان الماس معماری شناخته می شود، اشاره کرد.
حال یکی دیگر از زنان انگلیسی، سوفی گِرِی ( ۱۸۱۴–۱۸۷۱ ) ، زن اسقف شهر کیپ، رابرت گری، اثبات کرد که دستیار شایسته ای است. نه تنها به شوهرش در کارهای اداری کمک می کرد بلکه مهم تر از همه با طراحی حداقل ۳۵ کلیسای انگلیکان در آفریقای جنوبی که در بین سال های ۱۸۴۸ تا ۱۸۸۰ در سبک بازیابی گوتیک کامل شد، او علاقهٔ زیادی را نشان داد.
دختر کالسکه ساز کانادایی - فرانسوی، ژوزف پاریسو ( ۱۸۲۳–۱۹۰۲ ) تنها از اولین معماران زن در آمریکای شمالی نبود، بلکه یک پیشتاز در معماری شمال غرب ابالات متحده نیز بود. در سال ۱۸۵۶، پارسیو به همراه چند دوست راهبه اش از مونترآل، به ونکوور واشینگتن مهاجرت کردند. او یازده بیمارستان، هفت آکادمی، پنج مدرسه برای کودکان سرخ پوست و دو یتیم خانه در مناطق ایالت واشینگتن امروزی، شمال اورگن آیداهو و مونتانا ساخت.
... [مشاهده متن کامل]
در چند صد سال پیش دو زن به عنوان استثناهای تاریخی نمایان هستند.
آنها نقش مهمی به عنوان معمار بازی کردند. در فرانسه، کاترین بریسکانت ( حدود ۱۴۹۴–۱۵۲۶ ) دارای نفوذ بالایی در ساخت شتو د شناسو در دره لویر و نظارت بر پیشرفت کار بین سال های ۱۵۱۳ تا ۱۵۲۱ بود. و در زمانی که شوهرش در جنگ علیه ایتالیا بود تصمیم های مهمی معماری می گرفت.
در بریتانیا مقدار قابل توجهی نشانه بر این است که بانو الیزابث پیلبراهام ( ۱۶۳۲–۱۷۰۵ ) که کارهای معمار هلندی پیتر پوست و همچنین کارهای پالادیو از ونتو ایتالیا و استادترسیزدنز از آلمان را مطالعه کرده بود، معمار عمارت ووتون در باکلینگ همشایر و بسیاری بناهای دیگر بود. همچنین گفته شده که او مربی لرد کریستوفر رن یکی از برجسته ترین معماران بریتانیا بوده است. از آنایی که برای یک زن غیرممکن بود که به معمار بودن اقرار کند، ولبراهام از معماران مرد برای نظارت بر ساخت و ساز استفاده کرد.
حدوداً در پایان قرن ۱۸، یک زن انگلیسی دیگر به نام مَری تاونلی ( ۱۷۵۳–۱۸۳۹ ) که توسط لرد جایشا رینالدزآموزش دیه بود، طراحی چندین بنا در رامس گیت در جنوب شرقی انگلستان را برعهده داشت. از جملهٔ آن ها می توان به خانهٔ تاونلی که به عنوان الماس معماری شناخته می شود، اشاره کرد.
حال یکی دیگر از زنان انگلیسی، سوفی گِرِی ( ۱۸۱۴–۱۸۷۱ ) ، زن اسقف شهر کیپ، رابرت گری، اثبات کرد که دستیار شایسته ای است. نه تنها به شوهرش در کارهای اداری کمک می کرد بلکه مهم تر از همه با طراحی حداقل ۳۵ کلیسای انگلیکان در آفریقای جنوبی که در بین سال های ۱۸۴۸ تا ۱۸۸۰ در سبک بازیابی گوتیک کامل شد، او علاقهٔ زیادی را نشان داد.
دختر کالسکه ساز کانادایی - فرانسوی، ژوزف پاریسو ( ۱۸۲۳–۱۹۰۲ ) تنها از اولین معماران زن در آمریکای شمالی نبود، بلکه یک پیشتاز در معماری شمال غرب ابالات متحده نیز بود. در سال ۱۸۵۶، پارسیو به همراه چند دوست راهبه اش از مونترآل، به ونکوور واشینگتن مهاجرت کردند. او یازده بیمارستان، هفت آکادمی، پنج مدرسه برای کودکان سرخ پوست و دو یتیم خانه در مناطق ایالت واشینگتن امروزی، شمال اورگن آیداهو و مونتانا ساخت.
