حضور زنان در مجلس سنای ایران پس از اعطای حق رأی به زنان و از دوره چهارم در سال ۱۳۴۲ آغاز شد و تا دوره هفتم در سال ۱۳۵۷، آخرین دوره این مجلس، ادامه یافت. در این چهار دوره جمعاً ۵ زن در ۱۰ کرسی حضور داشتند.
... [مشاهده متن کامل]
از تعداد کل زنان نماینده در چهار دوره مجلس سنا در عصر پهلوی، یک نفر در هر چهار دوره، یک نفر در سه دوره و سه نفر در یک دوره به نمایندگی مجلس سنا دست یافته اند. همه این نمایندگان از حوزه انتخابیه تهران بوده اند.
با تصویب قانون انتخابات در دوره نخست مجلس شورای ملی، نخستین گروهی که از حق رأی و همچنین از انتخاب شدن و انتخاب کردن منع شدند، زنان بودند. محمدتقی وکیل الرعایا، نماینده همدان، تنها نماینده ای بود که در مجلس دوم این قانون را به پرسش گرفت.
در سال ۱۳۴۱ ( ۱۹۶۲ میلادی ) ، لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی در هیئت دولت ایران به تصویب رسید. بر اساس این لایحه، زنان اجازه شرکت در انتخابات و نامزد شدن برای انتخابات را پیدا می کردند. روح الله خمینی جلسه ای در قم تشکیل داد و سرانجام تصمیم به ارسال تلگراف به محمدرضا شاه پهلوی در جهت به مخالفت با سه بند لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی از جمله اعطای حق رای به زنان ایرانی گرفت که اصل مربوط به حق رأی زنان از مهم ترین اعتراضات وی بود. حامیان او بعدها این استدلال را کردند که در همان زمان او بارها بر این تأکید کرد که با اصل حق رای زنان مشکلی ندارد بلکه با سیاست هایی محمد رضا که آنان را به فساد می کشاند مخالفت دارد.
محمدرضاشاه، تصمیم گیری در این مورد را به دولت اسدالله علم واگذار کرد. سرانجام حق رای زنان در ایران در ۱۲ اسفند ۱۳۴۱ به رسمیت شناخته شد. در آستانه انقلاب ۱۳۵۷، آیت الله خمینی با چرخش نظر خود مشارکت سیاسی و اجتماعی زنان را مطابق قوانین با اسلام تلقی کرد و نه تنها با مشارکت سیاسی زنان مخالفتی نکرد بلکه آن را تقویت و زنان را قهرمانان و طلیعه داران این پیروزی معرفی کرد.
حضور زنان در مجلس سنا با اعطای حق رای به آنان در سال ۱۳۴۱ و انتخابات ۱۳۴۲ مجلس آغاز شد و تا ۴ دوره ادامه یافت. در این چهار دوره جمعاً ۵ زن در ۱۰ کرسی حضور داشتند. از تعداد کل زنان نماینده در چهار دوره مجلس سنا در عصر پهلوی، یک نفر در هر چهار دوره، یک نفر در سه دوره و سه نفر در یک دوره به نمایندگی مجلس سنا دست یافته اند.
... [مشاهده متن کامل]
از تعداد کل زنان نماینده در چهار دوره مجلس سنا در عصر پهلوی، یک نفر در هر چهار دوره، یک نفر در سه دوره و سه نفر در یک دوره به نمایندگی مجلس سنا دست یافته اند. همه این نمایندگان از حوزه انتخابیه تهران بوده اند.
با تصویب قانون انتخابات در دوره نخست مجلس شورای ملی، نخستین گروهی که از حق رأی و همچنین از انتخاب شدن و انتخاب کردن منع شدند، زنان بودند. محمدتقی وکیل الرعایا، نماینده همدان، تنها نماینده ای بود که در مجلس دوم این قانون را به پرسش گرفت.
در سال ۱۳۴۱ ( ۱۹۶۲ میلادی ) ، لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی در هیئت دولت ایران به تصویب رسید. بر اساس این لایحه، زنان اجازه شرکت در انتخابات و نامزد شدن برای انتخابات را پیدا می کردند. روح الله خمینی جلسه ای در قم تشکیل داد و سرانجام تصمیم به ارسال تلگراف به محمدرضا شاه پهلوی در جهت به مخالفت با سه بند لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی از جمله اعطای حق رای به زنان ایرانی گرفت که اصل مربوط به حق رأی زنان از مهم ترین اعتراضات وی بود. حامیان او بعدها این استدلال را کردند که در همان زمان او بارها بر این تأکید کرد که با اصل حق رای زنان مشکلی ندارد بلکه با سیاست هایی محمد رضا که آنان را به فساد می کشاند مخالفت دارد.
محمدرضاشاه، تصمیم گیری در این مورد را به دولت اسدالله علم واگذار کرد. سرانجام حق رای زنان در ایران در ۱۲ اسفند ۱۳۴۱ به رسمیت شناخته شد. در آستانه انقلاب ۱۳۵۷، آیت الله خمینی با چرخش نظر خود مشارکت سیاسی و اجتماعی زنان را مطابق قوانین با اسلام تلقی کرد و نه تنها با مشارکت سیاسی زنان مخالفتی نکرد بلکه آن را تقویت و زنان را قهرمانان و طلیعه داران این پیروزی معرفی کرد.
حضور زنان در مجلس سنا با اعطای حق رای به آنان در سال ۱۳۴۱ و انتخابات ۱۳۴۲ مجلس آغاز شد و تا ۴ دوره ادامه یافت. در این چهار دوره جمعاً ۵ زن در ۱۰ کرسی حضور داشتند. از تعداد کل زنان نماینده در چهار دوره مجلس سنا در عصر پهلوی، یک نفر در هر چهار دوره، یک نفر در سه دوره و سه نفر در یک دوره به نمایندگی مجلس سنا دست یافته اند.
