زنان در جنگ الجزایر ( عربی: دور النساء فی الحرب الجزائریة ) طی سال های ۱۹۵۴ تا ۱۹۶۲ دارای مسئولیت های مختلفی بوده اند. اکثر زنان مسلمان که نقش فعالی در این زمینه داشته اند در جبهه آزادیبخش الجزایر بوده اند. فرانسویان نیز اقدام به به کارگیری زنان مسلمان در فعالیت های جنگی کردند ولی فعالیت های آن ها به گستردگی و کیفیت مأموریت هایی که زنان الجزایری انجام می دادند نبود. بر اساس آمار ثبت شده، تعداد زنان شرکت کننده در جنگ استقلال الجزایر به ۱۱۰۰۰ تن می رسیده است، البته آمار واقعی ممکن است خیلی بیشتر از این بوده باشد. زنان شرکت کننده در این جنگ دو دسته بودند، زنان تحصیل کرده و با سواد که حدود ۲۰ درصد را تشکیل می دادند و زنان کم سواد و روستایی که سواد کاملی در زمینه خواندن و نوشتن نداشتند و این دسته حدود ۸۰ درصد بقیه را تشکیل می دهند. زنان دسته دوم در همان مناطقی که سکونت داشتند برای جبهه آزادیبخش عملیات می کردند.
... [مشاهده متن کامل]
زنان مبارز روستایی در جنگ الجزایر به عنوان مجاهد شناخته می شدند. آنها «خانه ها و خانواده های خود را ترک کردند تا به گروه های چریکی مسلح FLN و ارتش آزادیبخش ملی ( ALN ) بپیوندند». آنها می خواستند جوان، مجرد و آماده باشند تا «با تأیید یا بدون تأیید خانواده خود» به مقاومت بپیوندند. مجاهدین همچنین «مددکار اجتماعی جمعیت روستایی در مناطقی که در آنها مستقر شده بودند به زنان دهقان محلی در مورد موضوعاتی مانند بهداشت و آموزش مشاوره می دادند». آنها همچنین مسئولیتهای سیاسی مهمی داشتند زیرا بسیاری از این مبارزان زن برای تبلیغ FLN اقدام به «تشکیل جلسات سیاسی با زنان محلی» می کردند.
زنان مبارز شهرنشین به عنوان فدائیان نامیده می شدند و عمدتاً «در مراکز شهری به فعالیت های شبه نظامی مشغول بودند».
زنان در جریان انقلاب در مناطق مختلفی عملیات می کردند. مریدیت تورچان می گوید «زنان رزمنده در اشکال مختلف از قبیل جاسوس، گدا، پرستار و سر آشپز به صورتی فعال عمل می کردند» ژرارد دیگروت اضافه می کند «زنان در زمینه های جابجایی، ارتباطات و امور پشتیبانی به مردان رزمنده کمک می کردند». هر چند زنان هم در فعالیت های عملیاتی و هم در فعالیت های پشت جبهه شرکت داشتند ولی اکثر فعالیت های آن ها در زمینه های غیر عملیاتی بود. این زنان غالباً زنان ساکن مناطق روستایی و علفزارها بودند، هر چند که کم بودن میزان شرکت آن ها در عملیات ها بمعنای کم کردن از میزان اهمیت فعالیت های آن ها نیست.
... [مشاهده متن کامل]
زنان مبارز روستایی در جنگ الجزایر به عنوان مجاهد شناخته می شدند. آنها «خانه ها و خانواده های خود را ترک کردند تا به گروه های چریکی مسلح FLN و ارتش آزادیبخش ملی ( ALN ) بپیوندند». آنها می خواستند جوان، مجرد و آماده باشند تا «با تأیید یا بدون تأیید خانواده خود» به مقاومت بپیوندند. مجاهدین همچنین «مددکار اجتماعی جمعیت روستایی در مناطقی که در آنها مستقر شده بودند به زنان دهقان محلی در مورد موضوعاتی مانند بهداشت و آموزش مشاوره می دادند». آنها همچنین مسئولیتهای سیاسی مهمی داشتند زیرا بسیاری از این مبارزان زن برای تبلیغ FLN اقدام به «تشکیل جلسات سیاسی با زنان محلی» می کردند.
زنان مبارز شهرنشین به عنوان فدائیان نامیده می شدند و عمدتاً «در مراکز شهری به فعالیت های شبه نظامی مشغول بودند».
زنان در جریان انقلاب در مناطق مختلفی عملیات می کردند. مریدیت تورچان می گوید «زنان رزمنده در اشکال مختلف از قبیل جاسوس، گدا، پرستار و سر آشپز به صورتی فعال عمل می کردند» ژرارد دیگروت اضافه می کند «زنان در زمینه های جابجایی، ارتباطات و امور پشتیبانی به مردان رزمنده کمک می کردند». هر چند زنان هم در فعالیت های عملیاتی و هم در فعالیت های پشت جبهه شرکت داشتند ولی اکثر فعالیت های آن ها در زمینه های غیر عملیاتی بود. این زنان غالباً زنان ساکن مناطق روستایی و علفزارها بودند، هر چند که کم بودن میزان شرکت آن ها در عملیات ها بمعنای کم کردن از میزان اهمیت فعالیت های آن ها نیست.
