زنان ارمنی در ایران همانند وضعیت اجتماعی سایر زنان در ایران در طول دوره های مختلف تاریخی و فرهنگی متفاوت بوده است. زنان ارمنی در حفظ وجود، تنازع بقاء، ایجاد شرایط برای زندگی کودکان و خانواده، ایجاد شرایط مجدد برای بقا و استمرار خانواده، دستیابی به منابع اقتصادی، بازتولید اعضای خانواده، نجات سنت خانواده ارمنی و منطبق کردن آن ها با جنبه های ویژه فرهنگی سیاسی و جغرافیایی اسکان جدید از جمله مسوولیت های زن ارمنی در دوران مهاجرت بوده است.
... [مشاهده متن کامل]
زنان ارمنی بعد از دوران مهاجرت نقش اساسی در سیاست، علم و دانش، موسیقی، سینما، نقاشی، تئاتر، چاپ و نشر، معماری و شرکت در جنگ ایران و عراق و غیره داشتند.
• برسابه هوسپیان، پایه گذار نخستین کودکستان ایران
• آلنوش طریان، مادر نجوم و بانوی اختر فیزیک ایران
• نکتار پاپازیان، اولین معماران زن ایرانی
• دیانا آبکار، نخستین زن سیاست مدار ( سفیر )
• لیلیت تریان، مادر مجسمه سازی ایران
• یلنا آودیسیان، بنیانگذاران هنر باله زنان در ایران
• لی لی لازاریان، اولین طراح رقص در ایران
• ساتنیک آقابابیان، نخستین خواننده اپرا زن ایرانی
• مادام سیرانوش، اولین بازیگر زن تاریخ سینمای ایران
• وارتو طریان، اولین هنرپیشه و کارگردان تئاتر ایران
• هاسمیک هاراطونیان، نخستین زن جراح پلاستیک
• مریم اوهانجانیان، نخستین زن دندان پزشک ایران در شهر تبریز
• آنیک استپانیان، نخستین زن دندان پزشک تهران
• قایچوک وارطانیان، نخستین زن داروساز و دکترای داروسازی ایران در شهر تبریز
• جما مرادخانیان، نخستین زن متخصص زنان و زایمان ایران ( زایمانی بی درد )
• پوشاک زنان ارمنی فریدن
تنوع پوشاک زنان در سرپوش ها، تن پوش ها و زیورآلات و تزیینات وابسته به آنان به مراتب بیشتر از پوشاک مردان است. پوشاک زنان ارمنی منطقهٔ فریدن در تمام روستاها دارای یک شکل و الگوست. این لباس لباسی است که زنان ارمنی در زمان مهاجرت به ایران آن را به تن داشته و سال ها در حفظ و نگهداری آن تلاش کرده اند. در طول قرن های هفدهم تا بیستم میلادی فرهنگ بومی ارمنیان فریدن تأثیرات خواسته و ناخواستهٔ بسیاری را از فرهنگ و هنر ایرانی پذیرفته است.
دختران بین سنین کودکی تا اواخر نوجوانی از «چین شابیک» یا در اصطلاح پیراهن چین دار با رنگ های شاد و پیش بند استفاده می کردند. دختران هم به مانند زنان برای آرایش مو گیسوان خود را در یک یا دو رشته می بافتند و سپس، کلاه عرق چین سکه دوزی شده ای از جنس مخمل، چیت یا ابریشم بر سر می گذاشتند و بر روی عرق چین هم «لاچاک» ( لاچاک روسری بزرگی به ابعاد ۱/۵ متر و به صورت چهارگوش بود که دختران از چیت گدار و زنان از جنس کُدَری به رنگ زرشکی با دنباله های بلند به سر می کردند ) می انداختند. از دیگر زیورآلات آنان دستبندهایی از سکه و گلوبندهایی با مهره های رنگین بود. دختران فریدنی دهان خود را با «باشماخ» ( باشماخ دستمالی سفید از جنس ململ بود که زنان بعد از ازدواج به صورت سه گوش بر روی چانه و دهان خود می بستند و آن را با بندهایی در پشت گردن محکم می کردند ) نمی بستند.
... [مشاهده متن کامل]
زنان ارمنی بعد از دوران مهاجرت نقش اساسی در سیاست، علم و دانش، موسیقی، سینما، نقاشی، تئاتر، چاپ و نشر، معماری و شرکت در جنگ ایران و عراق و غیره داشتند.
• برسابه هوسپیان، پایه گذار نخستین کودکستان ایران
• آلنوش طریان، مادر نجوم و بانوی اختر فیزیک ایران
• نکتار پاپازیان، اولین معماران زن ایرانی
• دیانا آبکار، نخستین زن سیاست مدار ( سفیر )
• لیلیت تریان، مادر مجسمه سازی ایران
• یلنا آودیسیان، بنیانگذاران هنر باله زنان در ایران
• لی لی لازاریان، اولین طراح رقص در ایران
• ساتنیک آقابابیان، نخستین خواننده اپرا زن ایرانی
• مادام سیرانوش، اولین بازیگر زن تاریخ سینمای ایران
• وارتو طریان، اولین هنرپیشه و کارگردان تئاتر ایران
• هاسمیک هاراطونیان، نخستین زن جراح پلاستیک
• مریم اوهانجانیان، نخستین زن دندان پزشک ایران در شهر تبریز
• آنیک استپانیان، نخستین زن دندان پزشک تهران
• قایچوک وارطانیان، نخستین زن داروساز و دکترای داروسازی ایران در شهر تبریز
• جما مرادخانیان، نخستین زن متخصص زنان و زایمان ایران ( زایمانی بی درد )
• پوشاک زنان ارمنی فریدن
تنوع پوشاک زنان در سرپوش ها، تن پوش ها و زیورآلات و تزیینات وابسته به آنان به مراتب بیشتر از پوشاک مردان است. پوشاک زنان ارمنی منطقهٔ فریدن در تمام روستاها دارای یک شکل و الگوست. این لباس لباسی است که زنان ارمنی در زمان مهاجرت به ایران آن را به تن داشته و سال ها در حفظ و نگهداری آن تلاش کرده اند. در طول قرن های هفدهم تا بیستم میلادی فرهنگ بومی ارمنیان فریدن تأثیرات خواسته و ناخواستهٔ بسیاری را از فرهنگ و هنر ایرانی پذیرفته است.
دختران بین سنین کودکی تا اواخر نوجوانی از «چین شابیک» یا در اصطلاح پیراهن چین دار با رنگ های شاد و پیش بند استفاده می کردند. دختران هم به مانند زنان برای آرایش مو گیسوان خود را در یک یا دو رشته می بافتند و سپس، کلاه عرق چین سکه دوزی شده ای از جنس مخمل، چیت یا ابریشم بر سر می گذاشتند و بر روی عرق چین هم «لاچاک» ( لاچاک روسری بزرگی به ابعاد ۱/۵ متر و به صورت چهارگوش بود که دختران از چیت گدار و زنان از جنس کُدَری به رنگ زرشکی با دنباله های بلند به سر می کردند ) می انداختند. از دیگر زیورآلات آنان دستبندهایی از سکه و گلوبندهایی با مهره های رنگین بود. دختران فریدنی دهان خود را با «باشماخ» ( باشماخ دستمالی سفید از جنس ململ بود که زنان بعد از ازدواج به صورت سه گوش بر روی چانه و دهان خود می بستند و آن را با بندهایی در پشت گردن محکم می کردند ) نمی بستند.
