تبریز همیشه یکی از شهرهای بزرگ و مهم و تاریخی ایران است که در سدهٔ هشتم پیش از میلاد بنیان نهاده شده است. این شهر همواره به عنوان مرکز منطقهٔ آذربایجان شناخته می شود. شهر تبریز در طول تاریخ بارها بر اثر زمین لرزه های مهلک و ویرانگر نابود شده و ازنو ساخته شده است. ازجمله بزرگترین زمین لرزه ایران در ۱۸ دی ۱۱۵۸ که با بزرگای Ms=7. 7 در تبریز رخ داد و تقریبا تمامی شهر را ویران کرد و حدود ۴۰۰ روستا را درهم کوبید.
... [مشاهده متن کامل]
تبریز در سال ۸۵۸ میلادی ( ۲۴۴ هجری ) یکی از شهرهای کوچک آذربایجان بود و پس از شهرهای اردبیل، بردعه، ورثان، سراو، برزند و مرند، به عنوان هفتمین شهر این منطقه شناخته می شد. در این سال نخستین زمین لرزهٔ هولناک و بسیار شدید که در کتاب ها و جراید تاریخی نیز به آن اشاره شده، این شهر را با خاک یکسان کرد. حمدالله مستوفی در سال ۷۴۰ هجری در کتاب نزهةالقلوب دربارهٔ این زمین لرزه می نویسد:
در سنهٔ اربع و اربعین و مأتین به عهد متوکل خلیفهٔ عباسی به زلزله خراب شد. خلیفه آن را به حال عمارت آورد.
پس از وقوع نخستین زمین لرزهٔ تاریخی تبریز در سال ۸۵۸، این شهر رفته رفته روبه آبادانی نهاد و گسترش یافت؛ چراکه درحالی که ابن حوقل و اصطخری در اوایل و اواسط سدهٔ چهارم هجری، این شهر را یکی از شهرهای کوچک آذربایجان دانسته بودند، ابن مسکویه ۸۰ سال بعد و در سال ۳۳۰ هجری در کتاب «تجارت الأم و تعاقب الهمم» تبریز را این چنین توصیف می کند:
شهری است بزرگ و باروی استوار دارد و پیرامون آن بیشه ها و درختان فراوان است. شهری استوار و مردمانش دلیران و توانگرانند.
این زمین لرزه ۱۹۰ سال پس از نخستین زمین لرزهٔ شدید تبریز و در سال ۱۰۴۲ ( ۴۳۴ هجری ) رخ داده است. رکن الدین خویی در کتاب «مجمع ارباب الملک» و احمد غفاری در کتاب «تاریخ نگارستان» نخستین کسانی هستند که در رابطه با این زمین لرزه مطلب نوشته اند. بنابه گفتهٔ آنان، این زمین لرزه در شب جمعه مورخ ۱۷ اکتبر ۱۰۴۲ ( ۱۴ صفر ) روی داده و بسیاری از مردم بر اثر آن کشته و زخمی شده اند. پس لرزه های آن نیز تا یک ماه تبریز را می لرزانده است.
ابن جوزی در سال ۴۳۴ هجری در کتاب «المنتظم فی تاریخ الملوک و الأمم» در این باره می نویسد:
در تاریخ بیست و نهم جمادی الاولی، نامه ایی از ابن جعفر ابن الزقی العلوی - نقیب موصل - رسید که در آن نوشته بود: آگاهی های صحیحی دریافت داشته دربارهٔ زمین لرزهٔ سخت تبریز که قلعه و سور و دور و خانه ها و گرمابه ها و بازارها، بیش تر دارالإماره را ویران ساخته است و امیر از این زمین لرزه جان بدر برده؛ چون آن روز در باغی بوده است و لشکریانش نیز به سلامت مانده اند؛ زیرا آنان را به جنگ برادرش فرستاده بود. چون مردگان را که زیر آوارها مانده بودند شمار کردند، نزدیک به پنجاه هزار تن آدمی بود.
... [مشاهده متن کامل]
تبریز در سال ۸۵۸ میلادی ( ۲۴۴ هجری ) یکی از شهرهای کوچک آذربایجان بود و پس از شهرهای اردبیل، بردعه، ورثان، سراو، برزند و مرند، به عنوان هفتمین شهر این منطقه شناخته می شد. در این سال نخستین زمین لرزهٔ هولناک و بسیار شدید که در کتاب ها و جراید تاریخی نیز به آن اشاره شده، این شهر را با خاک یکسان کرد. حمدالله مستوفی در سال ۷۴۰ هجری در کتاب نزهةالقلوب دربارهٔ این زمین لرزه می نویسد:
در سنهٔ اربع و اربعین و مأتین به عهد متوکل خلیفهٔ عباسی به زلزله خراب شد. خلیفه آن را به حال عمارت آورد.
پس از وقوع نخستین زمین لرزهٔ تاریخی تبریز در سال ۸۵۸، این شهر رفته رفته روبه آبادانی نهاد و گسترش یافت؛ چراکه درحالی که ابن حوقل و اصطخری در اوایل و اواسط سدهٔ چهارم هجری، این شهر را یکی از شهرهای کوچک آذربایجان دانسته بودند، ابن مسکویه ۸۰ سال بعد و در سال ۳۳۰ هجری در کتاب «تجارت الأم و تعاقب الهمم» تبریز را این چنین توصیف می کند:
شهری است بزرگ و باروی استوار دارد و پیرامون آن بیشه ها و درختان فراوان است. شهری استوار و مردمانش دلیران و توانگرانند.
این زمین لرزه ۱۹۰ سال پس از نخستین زمین لرزهٔ شدید تبریز و در سال ۱۰۴۲ ( ۴۳۴ هجری ) رخ داده است. رکن الدین خویی در کتاب «مجمع ارباب الملک» و احمد غفاری در کتاب «تاریخ نگارستان» نخستین کسانی هستند که در رابطه با این زمین لرزه مطلب نوشته اند. بنابه گفتهٔ آنان، این زمین لرزه در شب جمعه مورخ ۱۷ اکتبر ۱۰۴۲ ( ۱۴ صفر ) روی داده و بسیاری از مردم بر اثر آن کشته و زخمی شده اند. پس لرزه های آن نیز تا یک ماه تبریز را می لرزانده است.
ابن جوزی در سال ۴۳۴ هجری در کتاب «المنتظم فی تاریخ الملوک و الأمم» در این باره می نویسد:
در تاریخ بیست و نهم جمادی الاولی، نامه ایی از ابن جعفر ابن الزقی العلوی - نقیب موصل - رسید که در آن نوشته بود: آگاهی های صحیحی دریافت داشته دربارهٔ زمین لرزهٔ سخت تبریز که قلعه و سور و دور و خانه ها و گرمابه ها و بازارها، بیش تر دارالإماره را ویران ساخته است و امیر از این زمین لرزه جان بدر برده؛ چون آن روز در باغی بوده است و لشکریانش نیز به سلامت مانده اند؛ زیرا آنان را به جنگ برادرش فرستاده بود. چون مردگان را که زیر آوارها مانده بودند شمار کردند، نزدیک به پنجاه هزار تن آدمی بود.
