زمین شناسی طوفان

زمین شناسی طوفان ( به انگلیسی: Flood geology ) یا زمین شناسی آفرینش ( به انگلیسی: Creation geology ) یا زمین شناسی طوفان نوح ( Diluvial geology ) تلاشی است برای تفسیر و تطبیق ویژگی های زمین شناختی زمین هماهنگ با اعتقاد به طوفان جهانی که حرف به حرف آن طور که در سفر پیدایش، ۶ الی ۸، بیان شده است. در اوایل قرن ۱۹ ام میلادی زمین شناسان طوفان ( Diluvial geologists ) این فرضیه را ساختند که ویژگی های سطحی خاصی، شواهدی برای طوفانی جهانی است که متعاقب با دوران های زمین شناختی اولیه بوده؛ بعد از تحقیقات و بررسی های بیشتر به توافق رسیدند که این ویژگی ها حاصل سیلاب های محلی یا یخچال های طبیعی هستند. در قرن ۲۰ ام میلادی، آفرینش گرایان زمین جوان، زمین شناسی طوفان را به عنوان اندیشه ای گران در مخالفتشان با فرگشت دوباره زنده کردند، و آفرینش شش - روزه وابسته به دوران هلوسین ( Helocene ) و تغییرات عظیم جغرافیایی در روایت طوفان نوح انجیلی را فرض گرفتند، و تبیین های آفرینش گرایانه ای را برای توالی چینه ای سنگ ها ( Sequence of rock strata ) به کار گرفتند.
در مراحل اولیه توسعه علم زمین شناسی، فسیل ها به عنوان شواهدی مبنی بر سیل زدگی های گذشته تفسیر می شدند. «تئوری های زمین» ( به انگلیسی: theories of the Earth ) قرن ۱۷ ام میلادی مکانیسم هایی را بر اساس قوانین طبیعی، و در مقیاس زمانی گاهشناسی انجیلی پیشنهاد دادند. به مرور که زمین شناسی مدرن توسعه پیدا می کرد، زمین شناسان شواهدی مبنی بر یک زمین کلانسال ( An ancient Earth ) ، و شواهدی ناسازگار با این تصور که زمین یک سری سیل و دگرگونی بزرگ ( به انگلیسی: Cataclysm ) را پشت سر گذاشته باشد، یافتند، که متاخرترین چنین رویدادهایی می توانست منتسب به روایت طوفان سفر پیدایش باشد.