زمین شناسی اقتصادی

زمین شناسی اقتصادی شاخه ای از علم زمین شناسی است که پیرامون شرایط تشکیل مواد معدنی، ژئوشیمی، مورفولوژی و ریخت شناسی آنها، بافت و ساخت آنها، عوامل کنترل کننده پراکندگی مواد معدنی، توجیه فنی و اقتصادی آنها و بالاخره تقسیم بندی ژنتیکی مواد معدنی بحث می کند. در رسیدن به اهداف فوق، روشهای مختلف زمین شناسی، تکتونیک و ساختاری، حفاری، تجزیه مواد معدنی، روشهای ژئوفیزیکی و ژئوشیمیایی و فرآوری مواد انجام می گیرد. همچنین در انجام پروژه های مختلف اکتشافی باید به مسائل ایمنی و زیست محیطی نیز دقت لازم را مبذول داشت.
زمین شناسی اقتصادی مطالعهٔ بخشی از مواد سازندهٔ زمین را شامل می شود که می توانند برای مقاصد اقتصادی و/یا صنعتی به کار روند. این مواد شامل عناصر پایه و قیمتی و کم یاب، کانی های غیرفلزی، سنگ های ساختمانی، گوهرسنگ ها، نفت، زغال و آب می شوند که معمولاً به آنها ذخیره یا نهشته می گویند. ابزارها و روش هایی که در دیگر گرایش های زمین شناسی ( مانند ژئوشیمی، کانی شناسی، ژئوفیزیک، پترولوژی ( سنگ شناسی ) و زمین شناسی ساختمانی ) استفاده می شوند، می توانند برای فهم، توصیف و استخراج کانسارها نیز به کار آیند. [ ۱]
لیندگرن اولین کسی به شمار می رود که مواد معدنی را تقسیم نموده است. این رده بندی شامل سنگها، فلزات، سولفورها، نمکها و ترکیبات دیگر می باشد.
به طور کلی، کانسارهایی که تا ژرفای حدود ۲۰۰ – ۱۰۰ متری قرار دارند، با توجه به نوع کانسار و میزان ذخیره و دیگر ویژگی های معدنی به روش روباز و کانسارهای موجود در ژرفای بیشتر، با روش های زیرزمینی استخراج می شود.
کانسارهایی که در آنها کانه و باطله مخلوط است، با استفاده از روش های کلی، ولی مناطق غنی از کانه، غالباً با روش های گزینشی استخراج می شود.
در روش های روباز به طور معمول فرصت استفاده از روش های انتخابی کمتر پیش می آید. به طور کلی، هر چه ژرفای معدن کاری بیشتر شود، هزینه ها و دشواری آن افزایش می یابد.